Chrysalis ชาตินี้พี่ขอเกิดเป็นมด

ความรู้สึกจางหายไปขณะที่แสงสว่างสีขาวโพลนกระทบเข้ากับดวงตา อันที่จริงไม่ใช่เพียงดวงตาเท่านั้นแสงสว่างครอบคลุมไปทั้งร่างกาย ผมรู้สึกล่องลอย ไร้ตัวตน และไม่ยึดติดวัตถุหรือสิ่งใด

ผมพยายามรวบรวมสติแต่ความคิดของผมตอนนี้ก็ช่างเฉื่อยชาเสียเหลือเกิน เกิดอะไรขึ้น? ผมอยู่ที่ไหน? ทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่อยู่บ้านล่ะ… อันที่จริงผมไม่เคยเห็นพวกเขาในนี้มาก่อนเลย… ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกินอาหารเย็นไปแล้วหรือยัง? รู้สึกแค่ว่ากำลังหิว … สีขาว?

ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองอยู่ในนี้มานานแค่ไหนแล้วที่ล่องลอยอยู่ในแสงอันอ่อนโยนนี้ สิบวันแล้วหรือเปล่านะ? หรือแค่สิบนาที? มันโอบล้อมผมเหมือนผ้าห่มอุ่นๆ รู้สึกอบอุ่นจนอยากจะเข้าไปกอด รู้สึกสบายจริงๆเลย แต่เอ๋….. ผมขยับตัวไม่ได้นินา ใช่แล้วผมถูกบีบอยู่ในโลกใบเล็กๆของผมเอง

มีเสียงดังขึ้นคล้ายเสียงคลื่นจากห่างๆ เสียงค่อยๆดังขึ้น เมื่อเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ

[ยินดีต้อนรับแอนโทนี่]

เสียงทักทายดังขึ้น! น้ำเสียงฟังดูสุภาพนุ่มนวลแต่เป็นเสียงที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน ไม่ใช่เสียงของคนที่ผมรู้จักแน่นอน

[เจ้าเสียชีวิตแล้ว]

บ้าแล้ว! ทำไมผมไม่รู้มาก่อนเลยล่ะ!

หมายความว่าไง ผมตาย เสียงปริศนานั่นเป็นใครกัน? ถ้าผมตายแล้วเค้ามาพูดกับผมได้ยังไง? ตอนนี้ผมยังมีหูอยู่หรือเปล่า! สถานการณ์แบบนี้ งง งง พูดเลย!

ถ้าผมตาย แปลว่าที่นี่คือสวรรค์งั้นหรอ? เพราะความรู้สึกสบายที่ประสบอยู่ตอนนี้ทำให้ผมคิดแบบนั้น แต่ผมไม่แน่ใจว่าจะอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปสักเท่าไหร่ การถูกอาบด้วยแสงสีขาวนั้นดี แต่นั่นคือทั้งหมดไม่มีอะไรมากกว่านั้น ผมอยากจะอยู่ที่สระว่ายน้ำ หาบุฟเฟ่ต์กินมากกว่า หรือว่า… ใช่ผมหิว ผมกำลังหิว!

[ใจเย็นๆ เจ้าจะได้ตื่นขึ้นในไม่ช้า เพื่อสัมผัสชีวิตอีกครั้งในโลกใหม่]

เสียงที่ดังขึ้นเปลี่ยนไปน้ำเสียงครั้งนี้ฟังดูลุ่มลึกและหยาบกร้านแต่กลับฟังดูอ่อนโยนและยังฟังดูเป็นผู้เปี่ยมไปด้วยสติปัญญา? เสียงฟังดูคุ้นๆ…. นั่นมันเสียงของบุคคลในตำนานคนนั้น ชายชราเครายาวสวมชุดสีขาวใช่ไหมนะ? ชายที่บุคคลทั่วโลกรู้จักและให้ความเคารพ

นั่นคุณใช่ไหม?

แกนดัล์ฟ?

[เจ้าจะไปเกิดใหม่ในโลกแพนเกร่า]

[โชคชะตาของเจ้าถูกลิขิตแล้ว]

เดี๋ยวก่อนนะแกนดัล์ฟ! นี่มันฟังดูเจ๋งไปเลยไม่ใช่หรือไง เกิดใหม่ในอีกโลกหนึ่ง? การผจญภัย ภัยอันตราย และโอกาสรอบด้าน? ผมจะมีเวทมนตร์ไหม? แล้วสาวๆชาวเอลฟ์ล่ะมีด้วยไหม?

โว้ว … เดี๋ยวนะ ผมต้องสงบสติอารมณ์ก่อน ต้องตั้งใจฟังท่านแกนดัล์ฟ!

[ เจ้าจะเกิดใหม่ด้วยสถานะต่อไปนี้:]

มาแล้วๆ!

[ระดับ 1]

เหมือนเกมงั้นหรอ!

[สถานะ:]

ความแข็งแกร่ง: 15

ความทนทาน: 12

ความฉลาด: 25

ความมานะ: 18

เลือด: 30

มานา: 0

โอ้โฮ! ผมดูจะแกร่งพอตัวเลยนะเนี่ย! แต่ทำไมมานาเป็น 0 ล่ะ? จิตวิญญาณของผมไม่แข็งแกร่งพอหรอ? ทำไมท่านตัดสินผมแบบนี้กันล่ะ ท่านแกนดัล์ฟ?

[ทักษะ: พลังขุดระดับ 1; พ่นกรดระดับ 1; พลังยึดเกาะระดับ 3; พลังกัดระดับ 2]

โอเค! ดูทักษะพวกนี้สิ! น่าตื่นเต้นไม่เบา! เดี๋ยวนะ… แค่กัด? กับพ่นกรดงั้นหรอ? ทักษะเหล่านี้… ทำไมฟังดูแปลกๆ? แล้วเวทมนตร์แห่งการทำลายล้างหรือการอัญเชิญวิญญาณข้ามมิติล่ะ?

[สายพันธุ์: มดงานฟักไข่ (ฟอร์ไมก้า)]

เห้ย

เห้ยยยยยย

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแกนดัล์ฟนั่นมันบ้าอะไร! มด? ไม่ใช่แค่มดธรรมดา แต่เป็น “มดงานฟักไข่” งั้นหรอ?! นี่ไม่ใช่การเกิดใหม่อันรุ่งโรจน์ที่ผมคิดไว้! ชาติที่แล้วผมทำเรื่องแย่ๆเอาไว้หรอ? ผมทำเรื่องโหดร้ายกับเพื่อนเกินไปหรือเปล่า? ไม่สิ ผมไม่มีเพื่อนนินา!

[เจ้ามีหนึ่งคะแนนทักษะและหนึ่งชีวมวลที่พร้อมใช้งาน]

[ออกไปและสร้างเส้นทางของเจ้าเองได้แล้ว!]

เส้นทางมด? ไปบอกแม่ของท่านเถอะแกนดัล์ฟ!

ในตอนนี้ ผมรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของแสงรอบๆ ตัวผม ค่อยๆ ควบแน่น หดตัว และบีบเข้าหาผมพร้อมกันนั้นก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง ลักษณะและรายละเอียดของร่างใหม่ของผมค่อยๆ เป็นรูปเป็นร่างขึ้น น่าเศร้าที่คุณสมบัติเหล่านั้นไม่ใช่สิ่งที่ผมปรารถนาสักเท่าใดนัก!

หกขา หนวดสองอัน ขากรรไกรที่แข็งแรง และส่วนต่างๆ ของร่างกายที่แตกต่างกันสามส่วน หนึ่งหัว หนึ่งหน้าอก และหนึ่งท้อง นี่คือร่างของมดอย่างแน่นอน หลังจากที่รู้สึกได้เพียงไม่กี่นาที รูปร่างของผมก็ก่อตัวขึ้นเต็มที่ ร่างกายของผมยังคงเป็นสีขาวและค่อนข้างโปร่งแสง

ตอนนี้ผมเป็นมดโดยสมบูรณ์แล้วสินะ

ทีนี้ผมควรจะทำยังไงดี! ผมอาจจะเคยเลี้ยงมด แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมรู้ว่ามันควรทำอย่างไร! เดี๋ยวนะลองคิดๆดูมดที่เราเคยเลี้ยงตอนมันเกิดใหม่มันอ่อนแอมากไม่ใช่หรือยังไงกัน!

บ่นไปก็ไร้ประโยชน์! ตอนนี้ผมไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เป็นมด ทุกอย่างปกติดี! แค่รักษาตัวเอาไว้ก่อนรอให้แข็งแรงกว่านี้หน่อย แค่นี้ใครๆก็ทำได้

ก่อนอื่นผมต้องหาก่อนว่าตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่ไหน สิ่งแรกที่ผมตระหนักได้ก็คือวิสัยทัศน์ของผมนั้นแย่มาก ดูเหมือนจะเป็นที่ไหนสักแห่งที่ค่อนข้างมืด แต่มองเห็นแสงสีฟ้าจาง ๆ มาจากกำแพงตรงหน้าผม ค่อนข้างพร่ามัวมาก ทุกครั้งที่ผมหันหน้าไปมาสายตาของผมเหมือนตอนอยู่ในน้ำโดยไม่ใส่แว่น สีของวัตถุต่างๆไม่ชัดเจนเหมือนกับสีน้ำที่โดนละลายด้วยน้ำขณะที่ยังไม่แห้งดี

…. เดี๋ยวนะ มดส่วนใหญ่มีการมองเห็นที่แย่มาก มดบางตัวถึงกับตาบอดสนิท มันถึงต้องเดินตามกันเป็นฝูง อย่างน้อยผมก็ไม่ได้โชคร้ายขนาดนั้น! คงต้องใช้ประสาทสัมผัสอื่นเพื่อชดเชยการมองเห็นสินะ

แน่นอน ผมหมายถึงหนวดยังไงล่ะ! ถ้าจำไม่ผิด ผมควรจะใช้มันเพื่อดมกลิ่น ผมเริ่มโบกหนวดไปมาที่เหมือนเครื่องรับสัญญาณวิทยุอย่างขยันขันแข็งเพื่อดูว่าผมสามารถสัมผัสอะไรได้บ้างไหม

โอ้! ดีขึ้นแฮะ

ผมกำลังได้กลิ่นบางอย่าง บางอย่างที่ผมไม่คุ้นเคย อากาศที่นี่ค่อนข้างจะอับชื้น ซึ่งก็สมเหตุสมผลถ้าผมอยู่ใต้ดิน

แต่เดี๋ยวก่อน. มีบางอย่างผิดปกติ ถ้าผมเป็นมด แล้วพี่น้องมดของผมอยู่ที่ไหนล่ะ ครอบครัวมดของผม! มดมักจะสื่อสารกันด้วยฟีโรโมนและประสาทรับกลิ่นของมันใช่ไหม? ก็น่าจะมีกลิ่นอะไรทำนองนั้นบ้างสิและเพื่อนร่วมอาณานิคมของผมล่ะ พวกเขาควรอยู่ที่นี่พร้อมต้อนรับผมด้วยสิ ผมเป็นถึงสหายคนใหม่ของพวกเขาเลยนะ! ผมควรจะได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นไม่ใช่หรือ? . . . . .