สุดยอดรัชทายาท

       “เจ้ากำลังจะตายอยู่แล้ว เหตุใดจึงทำเฉยเมยนัก?”

ชางอู๋ซินกำลังจ้องมองไปยังชายผู้ที่นั่งอยู่ตรงข้าม ซึ่งกล่าวประโยคนั้นออกมาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

แม้ว่าชางอู๋ซินจะถูกหักหลัง แต่ก็ยังมิเผยสีหน้าเป็นทุกข์ มิมีผู้ใดทราบว่ามือทั้งสองข้างของนางเริ่มซีดเผือด

ชายหนุ่มรูปงามที่มีดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั่งอยู่ตรงข้ามกับชางอู๋ซิน เผยความโศกเศร้าชั่วขณะฉายอยู่ในดวงตาของเขา

แต่มิสามารถเอาชนะความปรารถนาอันแรงกล้าได้

อู๋ซิงเฟยหลอกชางอู๋ซินมาหลายปีแล้ว เมื่อฆ่าหญิงผู้นี้สำเร็จเขาจะได้รับการเลื่อนตำแหน่ง

นับจากนี้เป็นต้นไป เขาจะสามารถก้าวขึ้นสู่ตำแหน่ง และกลายเป็นผู้นำคนใหม่ซึ่งจะได้ปกครอง และดูแลเเคว้นนี้ทั้งหมด

“ชางอู๋ซิน เจ้าคือปีศาจ!”

อู๋ซิงเฟยมองหญิงที่เขาวางยาพิษด้วยความขุ่นเคือง และหัวเราะขณะที่เขากล่าวว่า

“ เจ้าทราบหรือไม่? เป็นเพราะเจ้าฆ่าบิดามารดาของตนเอง การอยู่เคียงข้างเจ้าจึงเป็นสิ่งที่น่าขยะแขยงยิ่งนัก ข้ามิเคยรักเจ้าเลย!”

ชางอู๋ซินนั่งอยู่บนโซฟาสีแดงสด และกำลังมองไปยังชายผู้ที่นางหลงรัก ช่างน่าเศร้าใจเสียจริง

ชายผู้ที่อยู่ตรงหน้าชางอู๋ซินในขณะนี้คือ อู๋ซิงเฟย และเขาหวังจะฆ่านางด้วยยาพิษ

เขาคือคนรักของนาง แต่นางต้องเก็บสิ่งนี้เอาไว้เป็นความลับ เหตุใดต้องเป็นความลับหรือ?

เพราะนางสร้างศัตรูมากเกินไป จึงกลัวว่าจะมีคนมาทำร้ายเขา

นั่นเป็นเหตุผลที่ชางอู๋ซินตั้งใจหลอกผู้อื่น เพื่อปกป้องอู๋ซิงเฟย

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ชางอู๋ซินหัวเราะออกมาเสียงดัง เสียงกังวาลที่สามารถทำให้ผู้คนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง

นางหัวเราะก่อนที่จะค่อย ๆ จ้องกลับไปยังชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

ชางอู๋ซินลุกขึ้นยืน และเดินไปตรงหน้าของเขา อู๋ซิงเฟยรู้สึกเกรงกลัว แต่เมื่อนึกถึงพิษรุนแรงที่อยู่ในตัวนางแล้ว มันคงเป็นไปมิได้ที่นางจะมีเรี่ยวแรงมาฆ่าเขา

ชางอู๋ซินลูบไล้ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นของอู๋ซิงเฟยอย่างอ่อนโยน

นางต้องยอมรับว่า ตกหลุมรักเขาด้วยรูปลักษณ์ภายนอก หรือแม้กระทั่งนิสัยจอมปลอมของเขา

นั่นคือเหตุผลที่ชางอู๋ซินเพิกเฉยต่อตัวตนที่แท้จริงของอู๋ซิงเฟย เพียงเพื่อให้เขาอยู่เคียงข้างนาง

“เจ้าสามารถปกปิดตัวตนอยู่เคียงข้างข้ามาหลายปี และเกือบทำให้ข้าเชื่อว่าเจ้ารักข้าอย่างจริงใจ!”

ชางอู๋ซินหัวเราะเยาะขณะที่นางลูบไล้จากดวงตาของชายผู้นั้นลงไปที่สันจมูกของเขา

ชายผู้นี้มิใช่รักแรกพบของชางอู๋ซิน นางเริ่มหลงรักเขาเมื่อมินานมานี้

ทั้งสองรู้จักกันมาตั้งแต่อายุสิบเจ็ด จนตอนนี้ก็สิบปีแล้ว

ในตอนแรกชางอู๋ซินมิยอมรับเขา และระมัดระวังตัวมาก

แต่หลังจากนางไว้ใจเขาแล้ว ชางอู๋ซิน ก็มิได้พกอาวุธไว้ข้างตัว และมิเคยตรวจสอบอาหารการกินอีกต่อไป ในตอนที่ทานอาหารด้วยกัน

แต่เพราะความไว้วางใจนี้ ทำให้นางต้องพบกับหายนะครั้งใหญ่นี้

“การปลิดชีพเจ้าช่างยากเย็นนัก” อู๋ซิงเฟยกำลังมองไปยังหญิงที่แม้จะอายุยี่สิบเจ็ดปีแล้ว แต่กลับมีใบหน้าอันงดงาม และไร้ที่ติ

ปฏิเสธมิได้ว่าเขาก็ชอบนางเช่นกัน แต่น่าเสียดายที่พวกเขาเกิดมาเพื่อเป็นศัตรูกัน มิควรมีความรักเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา

ชางอู๋ซินดูเหมือนจะมิเสียใจเลยแม้แต่น้อย แม้จะมีพิษร้ายอยู่ในตัว นางก็ยังมีสีหน้าเรียบเฉย

นิ้วของชางอู๋ซินเลื่อนจากสันจมูกมาถึงริมฝีปากบางของเขา จากนั้นนางได้จูบเขาแบบเดียวกับที่เคยทำมาตลอด

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือการขาดการตอบสนองตอบจากอู๋ซิงเฟย

ชางอู๋ซินถอนหายใจขณะที่จ้องมองชายผู้นั้น พวกเขาคบหากันมาหลายปีแล้ว แต่ทำเพียงแค่จูบและกอดเท่านั้น พวกเขามิเคยก้าวไปไกลกว่านี้เลย

“ชางอู๋ซินเจ้าทราบหรือไม่? จูบของเจ้าทำให้ข้าขยะแขยงมาก!”

อู๋ซิงเฟยมองไปยังหญิงผู้ซึ่งอยู่ตรงหน้า และกล่าวด้วยรอยยิ้มอันเยือกเย็นว่า

เขาแสดงความเป็นสุภาพบุรุษที่สุภาพเรียบร้อยต่อชางอู๋ซินมาโดยตลอด แต่บัดนี้ได้เปิดเผยถึงตัวตนที่แท้จริงของตนเอง

“หญิงที่ถูกพ่อเลี้ยงข่มขืนในตอนยังเด็ก เจ้าคิดว่าข้าจะชอบจูบหญิงเช่นนั้นจริง ๆ หรือ?”

เมื่ออู๋ซิงเฟยเห็นใบหน้าที่เรียบเฉยของชางอู๋ซิน ทำให้เขายิ่งรู้สึกเกลียดชัง

พวกเขามาถึงจุดนี้แล้ว แต่นางกลับมิรู้สึกโศกเศร้าหรือมีความเกรงกลัวอันใด เขาจึงกล่าวต่อไปว่า

“ผู้หญิงเช่นเจ้าช่างต่ำช้านัก! ผู้ชายทุกคนต่างก็ทราบดีว่า เจ้ามีคนรักมากมาย และเจ้าเป็นแค่นังโสเภณีเท่านั้น!”

ความเศร้าโศกส่องประกายแวววาวลึกล้ำในดวงตาของชางอู๋ซิน แต่น่าเสียดายที่อู๋ซิงเฟยมิได้สังเกตเห็นมัน

มิฉะนั้นเขาจะมิกล่าวถึงความทรงจำที่น่ารังเกียจที่สุดของชางอู๋ซิน ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นฝันร้ายของนาง

“มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้าเสียจริง!”

ชางอู๋ซินลุกขึ้นยืน ด้วยท่าทางที่มั่นคงและสง่างาม ราวกับว่ามิได้โดน วางยาพิษ  นางนั่งห่างออกไปและหัวเราะออกมาขณะที่กล่าวอีกว่า

“ข้าตั้งใจจะไว้ชีวิตของเจ้าในตอนแรก แต่มาถึงตอนนี้…ข้าได้เปลี่ยนใจแล้ว”

เมื่อเห็นชางอู๋ซินทำท่าทางเช่นนั้น อู๋ซิงเฟยจึงรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย เขากำลังจะดึงอาวุธที่ซ่อนอยู่ในเสื้อออกมา

แต่ชางอู๋ซินมีความรวดเร็วกว่ามากนัก นางแทงมีดสั้นเข้าที่บริเวณลำคอ และปลิดชีพเขาในทันที

ดวงตาของอู๋ซิงเฟยยังคงเบิกกว้าง จนกระทั่งเสียชีวิตเขาก็ยังมิทราบว่าผู้ที่โดนพิษรุนแรง มีพละกำลังจากที่ใดมา จึงทำได้ถึงเพียงนี้

“นายหญิงชาง”  หญิงผู้หนึ่งรีบวิ่งเข้ามา นางเป็นสาวใช้ที่จงรักภักดีของชางอู๋ซิน และเป็นแม่บ้านดูแลคฤหาสน์หล้งนี้

นางเดินเข้าไปหานายหญิง ผู้ซึ่งกำลังนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างอ่อนแรง และดวงตาของสาวใช้เต็มไปด้วยน้ำตา

ชางอู๋ซินยิ้มอย่างมิแยแส ผิวของนางเริ่มซีดลง ซึ่งมันดูช่างแตกต่างจากก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

“อู๋เหว่ย!” ชางอู๋ซินมองไปยังหญิงผู้นั้นและกล่าวอีกว่า

“นำอู๋ซิงเฟยออกไป! เขาทำให้บ้านของข้าสกปรก หลังจากที่ข้าตาย ข้ายกตระกูลชางให้กับเจ้า”

“นายหญิงชาง!” อู๋เหว่ยมองไปยังรอยยิ้มที่มีเสน่ห์บนใบหน้าของชางอู๋ซิน และน้ำตาของนางก็ได้ไหลรินลงมาในทันที

นี่คือหญิงสาวที่นางทำงานให้เป็นเวลาหลายปีแล้ว ผู้คนทั้งหลายต่างก็มองว่า ชางอู๋ซินเป็นคนโหดเหี้ยม และน่าหวาดกลัว

แต่ในมุมมองของอู๋เหว่ยแล้ว ชางอู๋ซินได้ผ่านการใช้ชีวิตมาอย่างยากลำบาก

ชางอู๋ซินกวักมือเรียกอู๋เหว่ย ท่าทางของนางสง่างามและเด็ดเดี่ยว

อู๋เหว่ยจ้องมองไปยังหญิงสาวอย่างทราบซึ้ง จากนั้นจึงลากศพไปตามพื้นออกไปจากห้องนั้นในทันที

นางลากศพนั้นออกมาจากคฤหาสน์ที่เป็นของนายหญิงชางสถานที่ซึ่งมีหลายคนต้องการที่จะเข้ามาครอบครอง

โดยมิทราบเลยว่า ด้านในนั้นว่างเปล่าและน่าหวาดกลัวสักเพียงใด

แต่มินานนัก หลังจากที่อู๋เหว่ย ออกมาจากคฤหาสน์ นางได้สังเกตเห็นว่า เกิดไฟไหม้ขึ้น และกำลังลุกลามอยู่ภายในอาคาร

อู๋เหว่ยยืนดู พร้อมกับน้ำตาไหลอาบบนใบหน้า จากนั้นนางได้ทรุดตัวลงขณะที่คุกเข่า และตะโกนว่า

“ไม่นะ!!!”

ชางอู๋ซินนั่งอยู่ในห้อง และกำลังจ้องมองภาพวาดซึ่งอยู่บนโต๊ะ ภาพที่แสดงให้เห็นถึงลักษณะที่เรียบง่ายของหญิงสาวตัวเล็ก ๆ นั่นคือนางเมื่อตอนที่อายุได้ห้าขวบ