เพราะข้าคือหมอ(ปีศาจ)

จะคิดว่าเธอไม่มีปัญญาหาสามีเองเหรอ? จะว่าอย่างนั้นก็ได้ นักเขียนที่ชอบเก็บตัวอยู่แต่ภายในห้องส่วนตัวของตัวเอง ทำตัวไม่ต่างจากพวกฮิกกี้จะเอาเวลาที่ไหนไปหาสามี

ที่สำคัญกินรีเป็นสาววาย ได้แต่จับคนนั้นมาจิ้นกับคนนี้จึงไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขาสักที จวบจนจะสามสิบนึกว่าจะได้ขึ้นคานเสียแล้ว นับว่าเฒ่าจันทราไม่ได้แล้งน้ำใจกับเธอมากเกินไป อย่างน้อยก็ส่งผู้ชายแสนเฟอร์เฟกมาให้

ทุกอย่างกันต์ธรดีหมดไร้ที่ติ แต่เสียอย่างเดียว! งานเขาเยอะมากไม่ค่อยได้กลับบ้านเห็นหน้าเธอก็เดือนละครั้งและแต่ละครั้งก็หลับเป็นตาย กิจกรรมอย่างว่าอย่าคิดว่าเธอจะบรรลุ เพราะตั้งแต่แต่งงานมาเธอเสียบริสุทธิ์แค่ครั้งเดียวเท่านั้น! ให้ตายสิ เธอช่างไร้เสน่ห์สิ้นดี

แต่!!! ที่พล่ามมามันไม่เกี่ยวกับที่เธอไร้เสน่ห์ยั่วยวนสามีหรอก จุดสำคัญคือย้อนไปเมื่อสามวันก่อน กินรีนั่งทำงานตามปกติแต่ในวันนั้น สามีเธอพาผู้ชายคนหนึ่งเข้าบ้าน ใบหน้าหล่อขั้นเทพอีกทั้งร่างสูงเท่สมาร์ทใบหน้าเงียบขรึมมองเธออย่างเฉยเมยไม่มีคำทักทาย ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม

“กินรีนี่แฟนฉัน” คำแนะนำแรกของสามีเหมือนฟ้าผ่ากลางหัว กินรีมองดูทั้งคู่อย่างโง่งมและเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ

“แฟน? หมายความว่าไง”

กันต์ธรมองหน้ากินรีนิดหนึ่งเขาไม่ได้มีรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนที่ผ่านมา เขามองเธอเหมือนคนแปลกหน้าที่ไม่ได้อยู่ร่วมกันมาหนึ่งปี เขาเดินไปยังชั้นหนังสือภายในห้องนั่งเล่นแล้วหยิบนวนิยายที่เธอเป็นคนเขียนเองยื่นมาให้ดู

“ฉันเป็นแบบที่เธอเขียน เขาเป็นสามีฉัน”

ณ เวลานั้นกินรีอึ้งจนพูดไม่ออก หัวใจเหมือนจะหยุดเต้น เธอมองใบหน้าหล่อเหลาของสามี ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าสามีของสามีเธอ งงกันไหม เธอไม่งงนะแต่กำลังอึ้ง เธอไม่รู้ว่าเวลานี้เป็นความผิดของใคร เป็นเธอที่เขียนนิยายวายมากเกินไป

หรือว่าเป็นที่เขาซึ่งเป็นเกย์อยู่นานแล้วแต่เพิ่งค้นพบตัวเอง แต่ไม่ว่าใครผิดเธอก็พูดไม่ออก สมองมึนเบลอไปหมด ไม่มีคำว่าขอโทษหรือขออภัย

เธอเป็นสาววายที่ชอบอ่านนิยายวายซึ่งเป็นเรื่องชายรักชาย แต่เวลานี้หัวใจเธอแทบหยุดเต้น เพราะบอกได้เลยว่าเธอก็รักกันต์ธรไปแล้วเหมือนกัน ไม่ถึงกับคลั่งไคล้แต่ก็มีความผูกพัน แม้เขาจะไม่ได้เป็นผู้นำที่ดีแต่เขาก็ยังเป็นสามีที่ดีเสมอมา

“ไม่เป็นไร เราอยู่ด้วยกันสามคนแล้วกัน”

นั่นเป็นคำตอบแรกที่กินรีคิดได้ตอนนี้ ทว่ากันต์ธรมองเธอตาขวางอย่างไม่พอใจ เอาตัวมาบังคนที่ยืนนิ่งเป็นธาตุอากาศมานานอย่างไม่ต้องการให้เธอได้สำรวจคนตรงหน้า บ่งบอกว่าคนนี้สำคัญและหวงมาก

นางรู้แค่ความเจ็บปวดเท่านั้นตอนนั้นกันต์ธรไม่ได้อ่อนโยนกับนางและทำเหมือนนางเหมือนหุ่นที่ไร้ชีวิตจิตใจเท่านั้น เวลานั้นนางคิดว่าต่างคนต่างไม่มีประสบการณ์ แต่มาวันนี้ทำให้นางกระจ่างชัดว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้ชอบผู้หญิงเท่านั้น

“ข้าสัญญาจะอ่อนโยนกับเจ้า”

เซียวหยวนซานเอ่ยบอกอย่างอ่อนโยน ก่อนจะก้มลงจุมพิตริมฝีปากบางอย่างถวิลหา ความหวานล้ำที่แทรกซึมทำให้ลิ้มร้อนของทั้งคู่ตวัดเกี่ยวกันอย่างรักใคร่

ความอ่อนหวานแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างบอบบางของจ้าวเหม่ยเซียนอย่างรักใคร ทะนุถนอม เพียงไม่นานอาภรณ์สีแดงงดงามก็ถูกปลดออกจนหมดสิ้น สองร่างแนบชิดกันอย่างไม่หลงเหลือช่องว่างๆ ใด

จ้าวเหม่ยเซียนหน้าแดงก่ำเมื่อถูกสายตาคู่คมที่เต็มไปด้วยไฟราคะจ้องมองอย่างเร่าร้อน นางสั่นเล็กน้อยแต่ความวาบหวามที่ถูกมอบให้กลับทำนางรู้สึกชื่นชอบอย่างไม่รู้ตัว นางให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

เซียวหยวนจุมพิตเนินอกอวบอิ่มขาวเนียนตรงหน้าอย่างสนอกสนใจ ก่อนจะใช้ลิ้นร้อนโลมเลียเม็ดปทุมงามอย่างปลุกเร้าคนงามที่หน้าแดงก่ำ แอ่นอกตอบรับเขาอย่างน่ารักจนแทบอดกลั้นความอดทนไม่ได้ ทว่านี่เป็นครั้งแรกของพวกเขาจึงอยากให้นางประทับใจและมีความสุขที่สุด

สองมือฟ้อนเฟ้นบำเรอ ขณะที่ลิ้นร้อนเคลื่อนลงมายังหน้าท้องขาวเนียน ก่อนจะลงต่ำมาเรื่อยๆ จนถึงเนินสวรรค์ที่งดงามจนไม่อาจถอนสายตาไปได้ สองมือยกขาเรียวสวยชันขึ้นพร้อมก้มลงละเลียดเม็ดสวรรค์อย่างสนใจใคร่รู้

“อ๊ะ… อา… หยวนซาน”

เสียงหวานเรียกชื่อสามีนางอย่างหวานล้ำ ดวงตาคลอไปด้วยไฟปรารถนา ความเสี่ยวซ่านที่ได้รับทำให้นางอยากเรียกร้องมากกว่านี้ ลิ้นร้อนกวาดชิมน้ำหวานในโพรงอย่างตะกละตะกลาม จนนางตัวสั่นด้วยความสุขสม

“อะ อะ อา…”

ยิ่งเสียงหวานร้องครางดังมากเท่าไหร่ เซียวหยวนซานยิ่งบำเรอนางมากยิ่งขึ้น ลิ้นร้อนเร่งความเร็วพร้อมดูดกลืนเม็ดสวรรค์อย่างหลงใหล ความหอมหวานของกายสาวยิ่งทำให้เขาหมกมุ่นมากยิ่งขึ้น

“อ๊า ที่รักข้าเสียว…”

จ้าวเหม่ยเซียนเอ่ยบอกเสียงแหบพร่า นัยน์ตางามหยาดเยิ้มไปด้วยไฟราคะที่ถูกปลุกขึ้น นางแอ่นสะโพกตอบรับลิ้นร้อนด้วยความซาบซ่าน

“อ๊ะ อะ อา…”

เสียงหวานร้องครางพร้อมร่างสั่นกระตุกเมื่อนางแตะไปถึงขอบสวรรค์ เซียวหยวนซานเลียริมฝีปากตัวเองอย่างกระหาย ร่างบอบบางของภรรยาคนงามยามนี้พร้อมรับมังกรของเขาแล้ว…

“ให้ข้าได้รักเจ้ามากกว่านี้นะเซียนเอ๋อร์”

เสียงแหบพร่าของบุรุษที่ขึ้นชื่อว่าสามีทำให้จ้าวเซียนเอ๋อร์พยักหน้ารับ มองความใหญ่โตของสามีอย่างหวาดหวั่น ขณะเดียวกันก็ปรารถนาให้อีกฝ่ายมาเติมเต็มความรู้สึกให้นาง

แม้แต่เธอที่เป็นภรรยาก็ยังไม่ละเว้น เธอมองตามอย่างเบลอๆ คนอื่นอาจจะกรีดร้องแต่เธอกลับใจเย็นกว่าที่เห็น แม้แต่ตัวเธอยังไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะนิ่งได้ขนาดนี้ เธอเอียงคอมองกันต์ธรแล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ

“หึง?”

“ใช่ ถึงเธอจะเป็นเมียเรา แต่ขอร้องเธอถอยออกไปจากชีวิตเราได้ไหม แต่ไม่ต้องออกจากบ้านนี้เพียงแค่เธอไม่ออกจากพื้นที่ส่วนตัวมากเท่านั้นพอ”

คำตอบที่แสนเย็นชาและเห็นแก่ตัวไม่ได้ทำให้กินรีรู้สึกเสียใจ อาจเพราะตอนนี้หัวใจมันชาจนไร้ความรู้สึก แค่คำพูดนั้นเธอก็เข้าใจอะไรได้ ว่ากันต์ธรไม่อยากให้ทางบ้านรับรู้ว่าเรากำลังเลิกกัน

ตอนนี้เธอเป็นภรรยาแค่ในทะเบียนสมรส บ้านหลังนี้เป็นเรือนหอซึ่งทางบ้านของกันต์ธรเป็นคนซื้อให้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ให้อีกฝ่ายปวดใจ กินรีพยักหน้าตอบรับอย่างง่ายดาย ดวงตาสวยมองทั้งคู่สองเท้าขยับไปใกล้พวกเขามากขึ้นและจับมือทั้งคู่จับกันไว้