องค์หญิงหมอเทวะ

โลงศพอันน่ากลัวตั้งอยู่กลางห้องโถงที่เรือนพำนักของซู   คฤหาสน์ของเจ้าเมืองซุนหยาง

ลมหนาวพัดผ้าไหมสีขาวที่ประตูปลิวเอื่อยๆจนน่าขนลุกและทำให้น่าหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น

หญิงสาวชุดขาว นอนอยู่ในโลงศพ  ดวงตาของเธอปิดสนิท ; ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเลือด เธอหมดลมหายใจไปแล้ว

“คุณหนู  คุณหนูใหญ่ตายแล้ว ปล่อยนางไปเถอะ อนุญาตเถอะเจ้าค่ะ?”

“ปล่อยมันไปเหรอ? ข้าจะไม่มีวันปล่อยนางไปแม้นางจะตายไปแล้ว ลากนางออกมา!”

หน้าโลงศพ หญิงสาวสวมชุดสีชมพูพีชจ้องมองหญิงสาวที่นอนอยู่ในโลงด้วยแววตาน่าเกลียดและสั่งให้คนรับใช้ลากศพนางออกมาอย่างดูถูกเหยียดหยาม!

เปลวเทียนสลัวริบหรี่ท่ามกลางลมหนาว กระพริบบนใบหน้าซีดเซียวของหญิงสาวในโลงศพ  ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกขนลุก

คนรับใช้ที่ไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งเอื้อมมือไปจับศพหญิงสาวด้วยความสั่นเทาและหวาดกลัว

เมื่อพวกเขาเข้าใกล้หญิงสาว นิ้วของเธอก็ขยับ

“ฮ๊ะ! โอ้วพระเจ้า! ผี! ผี!”  คนรับใช้ตกใจร้องลั่นขาทรุดลงกับพื้น

คุณหนูคนที่สอง ซูจิงเหวินก็ตกใจเช่นกัน แต่นางก็ไม่กลัว แม้ว่าหญิงสาวในโลงศพจะยังมีชีวิตอยู่  นับประสาอะไรกับตอนนี้ที่นางตายไปแล้ว

“สิ่งไร้ค่า!”

ซูจิงเหวินกล่าวและเตะพวกเขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อมองหญิงสาวในโลงศพ

หญิงสาวในโลงยังคงนอนอยู่ข้างในโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด  ซูจิงเหวินเชื่อมั่นมากว่าคนรับใช้กลัวกันไปเอง

“พวกแกคิดมากไปเอง มองข้าสิ…..”

ซูจิงเหวินจ้องคนรับใช้อย่างดูถูก  เมื่อนางมองกลับไปที่โลงศพ  หญิงสาวในโลงลืมตาตื่นขึ้นฉับพลัน!

การสบตากันทำให้ซูจิงเหวินกลัวจนไม่ตอบสนองใด

หญิงสาวในโลงมองไปที่ซูจิงเหวินด้วยดวงตาที่ลึกล้ำและมืดมน

“อ๊ะ อ๊ะ! หญิงสาวตายแล้วฟื้น นางลุกขึ้นมาแล้ว!”  ซูจิงเหวินกรีดร้องและหันหน้าวิ่งออกจาห้องโถงไว้ทุกข์ไป

หญิงสาวในโลงศพลุกขึ้นตัวแข็งทื้อ  หน้าไร้สีเลือดของนางดูน่ากลัวมากภายใต้เปลวเทียน

“ผี  มีผี  พี่ใหญ่กลายเป็นผีดุ!”

ทุกคนในห้องโถงไว้ทุกข์ตัวสั่นด้วยความกลัว  พวกเขากลิ้งและคลานตะเกียกตะกายออกจากห้องโถง  เสียงกรีดร้องอย่างตกใจทำให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนของคฤหาสน์ซูแตกสลาย

หญิงสาวในโลงศพชื่อซูมู่เกอมองดูผู้คนที่พ่ายแพ้และหนีไป  เสียงเยาะเย้ยจาง ๆ ติดอยู่บนริมฝีปากที่ปราศจากเลือดของนาง

การเยาะเย้ยนั้นน่าขนลุกบนใบหน้าเล็ก ๆ ที่ซีดขาวของนาง

“ฉันไม่ได้คาดคิดว่าพระเจ้าจะเล่นตลกกับฉันขนาดนี้” ซูมู่เกอหัวเราะกับตัวเอง

เธอเป็นผู้นำทางการแพทย์ในศตวรรษที่ 21  เธอเพิ่งพัฒนายาตัวใหม่ที่สามารถฟื้นฟูจากการติดยาได้อย่างรวดเร็ว  โดยไม่คาดคิดเธอตกเป็นเป้าหมายของพ่อค้ายาและพวกมันจับเธอได้  เมื่อเพื่อนของเธอไปช่วยเธอทั้งคู่ก็ตกหน้าผาและเสียชีวิต

แทนที่จะตาย เธอได้เดินไปยังอีกเมืองทางอากาศ  เมืองจูเพราะการเปลี่ยนแปลงของห้วงเวลาและได้กลายเป็นซูมู่เกอ หญิงสาวที่ตายอย่างอนาถ  ลูกสาวคนโตของเจ้าเมืองซูนหยางชื่อ ซูหลุน

ซูมู่เกอเป็นลูกสาวคนแรกของนางเจ้า ภรรยาเดิมของซูหลุน  ซูหลุนผู้ยากจนแต่กำเนิดได้แต่งงานกับนางเจ้าก่อนที่เขาจะประสบความสำเร็จในการสอบจองหงวนและมีซูมู่เกอ  หลังจากประสบความสำเร็จ  เขาได้รับความชื่นชอบจากเสนาบดีกรมพระคลังและได้แต่งงานกับลูกสาวของเขา อันยูหรง  เหตุการณ์ไม่คาดคิด เมื่ออันยูหรงให้กำเนิดลูก นางเจ้ามาหาเขาพร้อมกับซูมู่เกอวัยหนึ่งขวบ  นางอันโกรธมากทั้งที่นางเพิ่งให้กำหนิดลูกชื่อซูจิงเหวินในเช้าวันนั้น

ในเวลานั้น ขุนนางหลายคนดูหมิ่นซูหลุนและรวมกลุ่มรุมต่อต้านเขา  เสนาบดีกรมพระคลังจึงต้องจัดให้เขาไปอยู่ในที่ห่างไกล เมืองหนึ่งของเขตปกครองหนานทงในฐานะผู้พิพากษาประจำเขต ซูหลุนไม่มีข้อเรียกร้องใด  เขาค่อยๆก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งเจ้าเมืองซุนหยางและในที่สุดความโกรธของเสนาบดีก็คลายลง  เมื่อถึงเวลาซูหลุนสามารถกลับเข้าเมืองหลวงเพื่อรายงานงานของเขาได้

นางอันกลัวเป็นข่าวลือดังนั้นนางจึงแนะนำให้ซูหลุนพานางเจ้าและลูกสาวของนางไปด้วย  เมื่ออยู่ต่อหน้า นางจะปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยความเคารพ  ในขณะที่อยู่คนเดียว นางทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อขัดขวางพวกเขา ซึ่งทำให้พวกเขามีชีวิตเลวร้ายด้อยกว่าคนรับใช้เก่าแก่บางคน

สาเหตุที่ทำให้ซูมู่เกอเสียชีวิตคือลูกชายของนายท่านแห่งสำนักการศึกษาหัวหลิน  เมิ่งซิ่วเหวินมาเยี่ยมคฤหาสน์ซูเมื่อหลายวันก่อน และซูจิงเหวินผู้ชื่นชอบในตัวเมิ่งเห็นว่าซูมู่เกอแอบมองเขา  นางคิดว่ามู่เกอกล้าที่จะรักชายในดวงใจของนาง   ดังนั้นนางจึงหลอกล่อให้มู่เกอไปที่สระบัวและทำให้นางจมน้ำตาย

ซูจิงเหวินยังรู้สึกว่าไม่เพียงพอและนางยังต้องการที่จะทารุณศพหลังจากมู่เกอเสียชีวิตไปแล้ว!

เมื่อซูมู่เกอกำลังคิดอยู่นั้น ก็มีเสียงฝีเท้าที่หยุ่งเหยิงมุ่งหน้ามา  เมื่อได้ยินเช่นนี้ความตั้งใจที่เย็นชาในดวงตาของนางก็ยิ่งใหญขึ้น

เพิ่งมาถึงที่นี่  ขอจัดเซอร์ไพรครั้งใหญ่หน่อยเถอะ!

ซูมู่เกอกลับลงไปนอนในโลงศพและหลับตาลงราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ท่านขุนนาง มันเป็นเรื่องจริง เราทุกคนเห็นว่าคุณหนูใหญ่ลืมตาขึ้นมา!  นางตายด้วยความเสียใจชั่วนิรันดร์!”

“พวกเจ้าทุกคนหุบปากซะ!” ซูหลุนเข้ามาในห้องโถงไว้ทุกข์โดยสวมชุดหลวม ๆ ด้วยสีหน้าร้อนรนราวกับว่าหญิงสาวที่ตายแล้วไม่ใช่ลูกสาวของเขา

เขาตื่นขึ้นมาในห้องของนางสนม  ดังนั้นเขาจึงเต็มไปด้วยความโกรธและความไม่อดทน

เขาไม่เชื่อในคำกล่าวที่ว่า“ ตายด้วยความเสียใจชั่วนิรันดร์” อย่างไรก็ตาม  เมื่อเขาเข้าไปในห้องโถง ลมหนาวพัดผ่านฝ่าเท้าของเขาและวิ่งตรงไปด้านหลัง เขาตัวสั่นอย่างช่วยไม่ได้

เข้าไปในห้องโถง  ซูหลุนได้เห็นโลงศพสีดำ  เขากลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว  เขาไม่ชอบลูกสาวคนนี้มาโดยตลอด  ยิ่งไปกว่านั้น  แม้ว่านางจะตายไปแล้วก็ตาม นางก็ยังคงขัดจังหวะเขา

“ท่านขุนนาง มันมืดมากในตอนเย็น ข้ากลัวว่าพวกเขาจะแตกตื่น  หมอยืนยันว่าคุณหนูใหญ่ไม่มีลมหายใจแล้ว”

เสียงของผู้หญิงมาจากนายหญิงอันผู้เป็นที่รัก  ซูมู่เกอยืนยันได้

เมื่อได้ยินเช่นนั้นซูหลุนก็ใส่ความรู้สึกผิดของเขาลงไป

เขาเดินไปที่โลงศพอย่างรวดเร็วและขมวดคิ้วเมื่อเห็นมัน

ซูมู่เกอเป็นแบบเดียวกับที่ถูกบรรจุลงในโลง  ไม่มีอะไรแตกต่าง!

“คุณหนูใหญ่ก็ปกติ มีอะไรไม่ปกติ?”

“ตะ….แต่  เมื่อ….กี้นี้ พวกเราและคุณหนูสองทุกคนเห็นว่าคุณหนูใหญ่ลืมตาขึ้นมา!”

“ไร้สาระ!”  ซูหลุนโกรธเกรี้ยวเพราะสิ่งที่ไร้ประโยชน์ทำลายความสุขของเขา

หากเหลือบตาไปมองที่โลงศพ  ดวงตาที่ปิดสนิทนั้นหลบตาซ่อนเสียงหัวเราะของเธอไว้

“ท่านขุนนาง มันดึกมากแล้ว  ท่านควรได้พักผ่อน ท่านต้องเข้าราชสำนักร่วมประชุมในตอนเช้า ข้าจะดูแลที่นี่เอง”

“ได้”

“อาห้าว!”

ซูหลุนกำลังจะจากไปในขณะที่ได้ยินเสียงหาวอย่างหนัก ราวกับว่ามีลมหายใจที่คน ๆ หนึ่งทำให้เขาแทบหมดแรง

เขาหยุดก้าวและมองไปที่นางอัน  เขาถามว่า  “ท่านกำลังทำอะไร?”

ตื่นเต้นเล็กน้อยและกล่าว่า  “ข้าไม่ได้ทำอันใดเลย”

“ห้าวว!”

มีการหาวอีก

แน่ใจกับหาวครั้งนี้

ทั้งสองแข็งทื่อทันทีเพราะเสียงมาจากโลงศพ!

“ห้าวว!”

เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ  ถี่ขึ้นเรื่อยๆ

ซูหลุนรวบรวมความกล้าที่จะหันกลับไปมอง เขาเห็นซูมู่เกอเอื้อมแขนของเธอเหยียดตรงขึ้นมาและนั่งตรงในโลงศพ!

ดวงตาสีเข้มของซูมู่เกอที่ส่องแสงแปลกประหลาดมาที่ซูหลุน   ริมฝีปากที่ปราศจากเลือดของนางเปิดขึ้นเล็กน้อย และดูเหมือนว่าซูหลุนจะเห็นฟันแหลมยาวในปากของนางซึ่งสามารถกินคนได้

“ ผะ ผะ  ผี มีผีจริงๆ!”

นางอันกลัวแทบตาย จับมือซูหลุนตัวสั่นเทา

“ช่วยด้วย  ช่วยด้วย คุณหนูใหญ่เป็นผีดุราย  นางเป็นผีดุ”

ทันใดนั้นดวงตาของนางอันหมุนคว้างและนางก็เป็นลมล้มตึง

ซูหลุนไม่ได้ดีไปกว่านางอัน  ขาของเขาสั่นและทั้งร่างทรุดลงกับพื้น  ดวงตาหวาดกลัวของเขาจ้องไปที่ซูมู่เกอที่กระโดดออกมาจากโลงศพ

“ช่วยด้วย  ช่วยด้วย!”

ซูมู่เกอกระโดดเข้าหาซูหลุนเหมือนผีดิบด้วยขาสองข้างพร้อมกัน  ดวงตาสีเข้มของเธออยู่ใกล้กับเขาทีละนิดยกปากขึ้นเล็กน้อย

“เซอร์ไพรส์！”

“อ้ายยยยย!”

เสียงกรีดร้องแทบจะทำให้แก้วหูแตก  ซูหลุนจ้องมองซูมู่เกอตัวสั่นสะท้านและปวกเปียก

ซูมู่เกอลอบมองของเหลวสีเหลืองกลิ่นเหม็นที่นองใต้ร่างของซูหลุน

“นั่นคือความกล้าหาญทั้งหมดของท่าน”

ผู้คนในห้องโถงแทบจะวิ่งหนี  ซูมู่เกอคลายตัวเองและกัดไก่ย่างบนแท่นบูชา

“มูมู่ มูมู่ตื่นหรือยัง?  มูมู่ของฉันตื่นหรือยัง?”

ซูมู่เกอยังไม่สมบูรณ์และเธอส่งเสียงโศกเศร้าอยู่นอกห้องโถงไว้ทุกข์

ซูมู่เกอเห็นหญิงตั้งครรภ์ผอมโซและเดินโซเซไปที่ห้องโถงสวมชุดสีขาวเรียบๆ

“มูมู่ท่านคือมูมู่จริงๆ ที่รักของข้า….”  ผู้หญิงคนนั้นมีใบหน้ารูปไข่สวย  เมื่อแรกเห็นคุณจะรู้ว่าเธอเป็นความงามอย่างไรก็ตามเธอร้องไห้บ่อยมากดวงตาสีอัลมอนด์ของเธอจึงแดงและบวมและใบหน้าของเธอซีดซึ่งซ่อนความงามดั้งเดิมของเธอไว้

เธอคือนางเจ้าแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอ  ไม่มีเหตุผลที่ซูมู่เกอรู้สึกอึดอัดและเปรี้ยวใจเมื่อเห็นนางเจ้า

บางทีมันอาจจะเป็นความรู้สึกของคนรุ่นก่อน  ท้ายที่สุดนางก็เป็นแม่ของเธอ

ในฐานะที่เป็นเด็กกำพร้า  ซูมู่เกอไม่รู้ว่าจะจัดการกับอารมณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างไร

ลังเลอยู่ครู่หนึ่งเธอตอบนางเจ้าว่า  “ข้าเอง”

“มูมู่เจ้าสบายดีใช่ไหม?  ขอพระเจ้าคุ้มครอง  ขอให้พระเจ้าคุ้มครอง”

ซูมู่เกอสวมกอดนางเจ้า  ปลอบนางด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและเธอรู้สึกว่านางเจ้าผอมมากจริงๆ

“ใช่ข้ากลับมามีชีวิตอีกครั้ง”  และข้าจะมีชีวิตที่ยอดเยี่ยมในนามของลูกสาวของท่าน!