ข้าคือจักรพรรดิเซียน

บทที่ 1 เจ็ดวันหลังแห่งความตาย

ณ จุดสูงสุดของภูเขาจิ่วโจว ยอดเทียนจู้

หิมะเกล็ดใหญ่ราวกับขนห่านกำลังร่วงหล่นลงมาช้าๆ เข้าปกคลุมโลกทั้งใบ

มู่หยุนอยู่บนยอดเทียนจู้อันสูงเสียดฟ้า และมองไปยังคนแปดคนที่มีสีผิวต่างกันออกไปอย่างเย็นชา น้ำเสียงเอ่ยกระชับ “ตายซะ หรือไสหัวไป”

ลมพัดแรงขึ้น ส่งผลให้หิมะลอยปกคลุมทั่วท้องฟ้า

คนทั้งแปดยังไม่ยอมถอย

“จอมพลหยุน พวกเราต่อสู้กันมาหลายปี นายเป็นยังไงคิดว่าพวกเราไม่รู้งั้นหรือ? วันนี้ในเมื่อมาถึงแล้ว ย่อมต้องได้ข้อสรุป”

“ใช่ หากสามารถกำจัดนายได้ ทั่วทั้งจิ่วโจรีสอร์ต พวกเรายังต้องกลัวอะไรอีก?”

“โปรดจอมพลหยุน อย่างกล่าวโทษกัน พวกเราต่างเป็นผู้นำ ได้แต่ต้องกระทำเช่นนี้แล้ว”

มู่หยุนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะดังขึ้นกับคำพูดเหล่านั้น

“อดีตอันโสมมยังกล่าวไม่ทันรู้จบ วันนี้กลับโสโครกไร้จุดสิ้นสุด มู่หยุน ยินดีน้อมส่งผู้อาวุโสทั้งหลายสู่ทางตาย”

พูดไป สองมือก็กดลง จากนั้นแสงก็หลั่งไหลราวกับมาจากทั่วทั้งจิ่วโจว

การต่อสู้หยุดลงภายในช่างเวลาเพียงไม่ถึงสิบนาที แต่พลังที่ส่งออกมานั้นกลับกึกก้องสะเทือน จนผู้สูงส่งฝีมือนับไม่ถ้วนถึงกับตัวสั่น ผู้แข็งแกร่งมากมายถึงกับสะท้าน

ยอดเทียนจู้ทั้งยอดถล่มลงมาทันที คนทั้งแปด ไม่มีผู้ใดรอดชีวิต

นับตั้งแต่นั้นมา ก็ไม่มีใครรู้ว่าจอมพลหยุนแห่งจิ่วโจวนั้นที่แท้แล้วแข็งแกร่งถึงขั้นใดกันแน่!

……

จิ่วโจว อี้โจว เมืองเจียง

เป็นหนึ่งคืนที่ลมหนาวพัดผ่านรุนแรงบาดลึกถึงกระดูก แต่โรงแรมหรงเสิ้ง ยังคงสว่างไสว แม้กระทั่งอยู่ภายนอกโรงแรมก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะจากด้านใน

วันนี้ ประธานของบริษัทต้าเจียงเฉิง ผู้นำของสี่ตระกูลและเป็นเจ้าบ้านตระกูลหลี่ หลี่เต๋อเทียน จัดงานเลี้ยงขึ้นเพื่อเฉลิมฉลองการเปิดตัวอย่างเป็นทางการของรีสอร์ทเฟิงหยู

มู่หยุนนั่งอยู่ในรถ ในมือกำลังกำหนังสือลาตายที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา

“ลูกแม่ แม่ไปก่อนแล้ว ลูกจะต้องใช้ชีวิตให้ดีๆ”

เมื่อปีที่แล้ว “เมืองต้าเจียง” ได้สร้างรีสอร์ต โดยใช้มาตรการชดเชยขั้นต่ำสุด 3000 หยวนต่อครัวเรือนในการเข้าครอบครองหมู่บ้านตระกูลมู่ ใช้อำนาจข่มขู่ทุกๆ หนทางที่ทำได้ จนท้ายที่สุด ยังใช้รถปราบดินเพื่อรุกล้ำเข้ามาและทำลายหมู่บ้านตระกูลมู่ทั้งหมดลงราบเป็นหน้ากลอง

เพียงชั่วข้ามคืน ชาวบ้านในหมู่บ้านทุกคนสูญเสียห้องของตน บ้านของตนไป