การกลับมาของฮีโร่

ท้องฟ้าสีครามพร้อมกลิ่นดินอ่อน ที่สายลมพัดโชยมา

หลับตาลงพร้อมหายใจซึมซับบรรยากาศสุดแสนวิเศษ

แม้จะมีเงินมากมายแค่ไหน คุณก็ไม่สามารถซื้อมันได้ แต่ที่กล่าวมามันก็แค่เรื่องราวในอดีต

“อดีตก็คืออดีต”

เขาเงยหน้ามองท้องนภาที่มืดมิด กลิ่นดินที่เคยมีจ่างหายไป กลับแทนด้วยกลิ่นคาวเลือด ช่วง ฤดูกาลใบไม้ผลิ ที่เคยมีก็หายไป

ทว่ากลับถูกแทนที่ด้วยฤดูหนาวตลอดทั่งปี อากาศก็เย็นจัด มันทำให้พื้นโลกไม่เหมาะแกการอยู่อาศัย

[ชื่อ : คิมซองอิน ] [ชื่ออื่นๆ : ฮีโร่ ]

[ปัยจัยเวทย์ 97 ] [ระดับเวทย์ 9 ]

ซองอินจ้องมองสเตตัสของตัวเอง ตอนแรกมันยังไม่มากมายขนาดนี้ ทว่าเมื่อนานวันเข้ามันเริ่มมากขึ้น

ในบรรดาสเตตัสทั้งหมดเขาไม่ลืมมองดู สเตตัสอีกอัน

[ ความเหนื่อยล้า:88 ]

“อย่างที่คิด”เขาบ่นบ่นพึมพํากับตัวเองเมื่อเห็น สเตตัส ความเหนื่อยล้าที่มากโข

“มันเป็นเหตุผลทำให้ร่างกายของฉันก้าวเดินแทบไม่ไหวสินะ”

ระดับความเหนื่อยล้าที่ระบุผ่านสเตตัส แสดงให้เห็นว่าร่างกายของเขาใกล้ถึงขีดจำกัด

ระดับ 0 หมายถึงสภาพร่างกายของคุณดีมาก

ส่วนระดับ 100 หมายถึงแย่มาก คุณควรพักผ่อนโดยเร็ว

ซองอินถอนหายใจและหันไปมองรอบๆ เมื่อมองไกลๆ

จะเห็นว่ามีแต่ซากมอนสเตอร์กองพะลุงพะลังเป็นภูเขาย่อมๆ 1 ลูก ซึ่งทั้งหมดมันเป็นฝือมือเขาทั้งหมด

กรึบ กรึบ

เขาได้ยินเสียงฝีเท้าจำนวนมาก ที่วิ่งมาจากระยะไกล

“พวกแกมากันเร็วจริงๆ” ซองอินกล่าวออกมาอย่างถากถาง

พวกมันสังเกตเห็นการต่อสู้ของเขาทั้งหมด ทว่าก็ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ลงมือช่วยเหลือเขา

ชัดเจนแล้วว่านี้มันเป็นแผนที่จะกำจัดซองอินออกไป

พวกมอนสเตอร์ต่างๆก็คงเป็นฝีมือของพวกมัน

“ตอนนี้” ซองอินพูดพร้อมกับหันไปมองซากมอนสเตอร์ที่ตายโดยฝีมือของเขาแล้วกล่าว “ถึงเวลาที่พวกแกต้องตายแล้ว”

* * *

ฮีโร่

มันเป็นอีกชื่อหนึ่งของ ซองอิน มันมีที่มาจากความสามารถของเขาเอง คือ เพิ่มความเสียหายทางกายภาพและพลังเวทย์ขึ้น 20 %

พร้อมลดดาเมจที่ได้รับลง นี้เป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น

ความดัง ซองอิน ก็ยังไม่หมดเพียงเท่านี้

“ระดับเวทย์ถึง 9 แล้วงั้นเหรอ เร็วจัง พลังของเขาตื่นขึ้นเมื่อไหร่กัน”

“ฉันหวังว่าลูกชายของฉันจะเอาเขาเป็นแบบอย่างในอนาคต ”

“หืม…บอกลูกชายแกให้ตั้งใจเรียนก่อนเถอะ”

“คุณคิดว่าเขาจะช่วยโลกของเราได้ไหม”

ซองอินได้ยินการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของเขาหลายครั้งหลายคราแล้ว

แต่เวลานั้นเขาก็ไม่รู้ว่าพวกผู้ใหญ่พูดเรื่องอะไรกัน เขาไม่สนมันแม้แต่น้อย

เขาสนใจแต่กิน นอน เที่ยว เล่น ตามภาษาเด็กวัยรุ่นทั่วไป

เมื่อเวลาผ่านไป ซองอินก็โดนคาดหวังอะไรหลายๆอย่าง

เช่น พวกเขามักพูดว่า “ซองอิน นายคือความหวังของเรา”

“ลูกรู้ไหมว่าฮีโร่คืออะไร มันเป็นตัวตนที่มีพลัง แม่อยากให้ลูกคิดดูให้ดีว่าอยากเป็นไหม ลูกเข้าใจสิ่งที่แม่พูดใช้ไหม”คนที่พูดก็คือแม่ของเขานั่นเอง

ซองอินเป็นลูกชายที่ดี เมื่อถึงจุดๆหนึ่ง เขาก็เริ่มอยากเป็นฮีโร่ตามความฝันของผู้เป็นแม่

“คุณคือฮีโร่”

“ขอร้อง ได้โปรดช่วยโลกใบนี้ด้วย”

“ท่านคิม ท่านเป็นความหวังของพวกเรา”

ฮีโร่ ฮีโร่ พวกคุณเป็นบ้ากันหรือไง หยุดเรียกฉันว่า ฮีโร่ สักที พวกคุณไม่เบื่อกันเหรอ

ประมาณ 40 ปีที่แล้ว มอนสเตอร์ต่างๆเริ่มปรากฏตัวเป็นครั้งแรก

‘ผู้ตื่นขึ้น’ หลายๆคน เริ่มตื่นขึ้นมากพร้อมกับพลังกายที่มากกว่าคนปกติ

พวกเขากลายเป็นแนวหน้าสำหรับการต่อสู้กับเหล่ามอนสเตอร์

นานวันเข้ามอนสเตอร์ก็มีจำนวนมากขึ้น แข็งแกร่งขึ้น แม้แต่ฮีโร่ที่มีพลังเวทย์ยังตะเกียกตะกายต่อพวกมัน

เพราะฉะนั้นผู้คนต่างๆจึงต้องการฮีโร่ที่แข็งแกร่ง

“ฮีโร่ของฉัน ช่วยด้วย”

=========================

เขาตกลงมาสู่พื้นดินและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดมิด สายตายของเขาเบลอลงเรื่อย ๆ

ฟาฟเนียร์ มังกรโบราณตัวสุดท้าย ที่ถูกฆ่าโดย ซีเกิร์ด

แต่ฟาฟเนียร์ที่อยู่ตรงหน้าซองอิน เป็นชื่อเรียกของ ยักษ์ที่มีหัวเป็นมังกร

มันทำสงครามกับ ‘ผู้ตื่นขึ้น’ มาหลายครั้งหลายครา

แม้แต่กับ ซองอิน ก็ต่อสู้กับมันมาเป็นเวลานานถึง 3 ปี ถึงแม้ส่วนใหญ่เขาจะเจ็บตัวกลับมาทุกครั้งก็เถอะ

ตั้งแต่ฟาฟเนียร์ปรากฏตัวขึ้น มันก็ไม่เคยแพ้มนุษย์คนใดเลย

[ แม้แกจะเป็นศัตรูของข้า แต่พลังของแกเป็นของจริง ข้าขอยอมรับจากใจ ] ฟาฟเนียร์กล่าว

ไม่ว่า ฟาฟเนียร์จะทำอะไร ซองอิน ก็ไม่เคยแปลกใจสักนิด ฟาฟเนียร์เปรียบเสมือน มนุษย์กึ่งเทพ

แม้แต่การพูดภาษามนุษย์ มันก็พูดได้

“แค่กๆ” ซองอินพยายามพูด “แกคิดว่าชั้นเหมาะสมกับเป็นฮีโร่ไหม”

[ใช่ มันเหมาะกับแก แกสมควรได้สมญานามฮีโร่ แม้ว่ามันจะมาจากคนอื่นก็ตาม] ฟาฟเนียร์กล่าว

ฮีโร่ที่มาจากคนอื่นงั่นเหรอ ดูเหมือนว่าฟาฟเนียร์จะรู้เรื่องของ ซองอินเป็นอย่างดี

ดูเหมือนการที่พวกเขาต่อสู้กันมาอย่างยาวนาน จะทำให้ฟาฟเนียร์รู้เรื่องต่างๆของเขาเป็นอย่างดี

แต่ว่า..เขาไม่เหมือนฟาฟเนียร์ เขาเป็นมนุษย์ ไม่ใช้มอนสเตอร์

[แกเหลือคนสุดท้ายแล้ว]