Supreme Magus

บางคนอาจจะเคยอ่านเรื่องนี้มาบ้างแล้วก็ฝากติดตามด้วยน้า แอดเป็นคนใหม่มาแปล โดยแอดจะเริ่มแปลใหม่ตั้งแต่ตอนที่หนึ่ง และไปกันยาวๆเลย เห็นล่าสุดอิ้งก็ไปหลายพันละ อ่านกันยาวๆ //ตอนที่ 1 อารัมภบท

ไม่ว่าคุณจะเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีแค่ไหน แต่หากคุณได้รู้ถึงชีวิตของผม …. เดเร็ค แมคคอยนั้น คุณก็จะไม่มีทางมองโลกในแง่ดี หรือเป็นบวกได้แน่นอน

พ่อของผมเป็นคนที่มีอารมณ์ค่อนข้างแปรปรวน หรือที่หลายคนเรียกกันว่าไบโพลาร์นั่นแหละ …. ในช่วงเวลาหนึ่งเขาสามารถจะหายเข้าไปอยู่ในห้องนอนของตัวเองได้เป็นเวลาหลายวัน โดยที่เขาก็จะออกจากห้องมาแค่ช่วงเวลาที่ต้องเข้าห้องน้ำ และกินข้าวเท่านั้น ขณะที่ในอีกช่วงเวลาหนึ่ง …. เขาก็จะเป็นชายที่ดูเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยวเสมอ

นอกเหนือจากนี้แล้วมันก็ยังมีช่วงที่เขาอยู่ในอารมณ์สดใสและร่าเริงด้วย โดยในอารมณ์นี้นั้นเขาก็จะทำงานเหมือนกับคนบ้า แต่อย่างไรก็ตามไม่ว่าเขาจะทำงานมากแค่ไหน เขาก็ไม่เคยประสบความสำเร็จใดๆเลย เพราะเขามันไร้ความสามารถ

ซึ่งเรื่องพวกนี้เองมันก็ได้ทำให้พ่อของผมกลายเป็นที่รังเกียจของชาวบ้าน และท้ายที่สุดแล้วด้วยสภาพทั้งหมดที่พ่อของผมต้องเผชิญนั้นมันก็ได้ทำให้เขาตัดสินใจใช้ยาเสพติด

โดยผมเชื่อว่าเมื่อผมพูดมาถึงตรงนี้นั้น ผมก็สามารถจะจัดให้เขาเป็นหนึ่งในพ่อยอดแย่ได้โดยที่ไม่มีใครครหา ….

….

ด้วยเหตุนี้เองเดเร็ค และคาร์ลจึงจำเป็นต้องเรียนรู้วิธีป้องกันตัวเองอย่างรวดเร็ว เพราะท้ายที่สุดแล้วมันไม่มีใครจะสามารถช่วยพวกเขาได้เลย นอกจากตัวพวกเขาเอง ในส่วนของผู้ที่พวกเขาเรียกว่า “แม่” นั้น เธอก็แทบจะลืมพวกเขาไปทันทีหลังจากที่เธอคลอดพวกเขาออกมา เธอได้อุทิศชีวิตทั้งหมดของตัวเองไปให้กับการแสวงหาความสงบสุข และการพยายามอยู่ให้ไกลจากอารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆของคู่สมรส

โดยเดเร็คนั้นก็มีอายุมากกว่าคาร์ลสองปี และแม้ว่าเขาจะพยายามอย่างหนักที่จะดูแลน้องชายของเขา แต่มันก็ไม่เป็นประโยชน์เลย ….

พวกเขาเติบโตขึ้นมากับการฟัง และอ่านเรื่องราวของฮีโร่ที่ปกป้องผู้อ่อนแอ และผดุงความยุติธรรม แต่มันกับไม่เคยมีฮีโร่ที่ไหนโผล่มาช่วยพวกเขาเลย
นอกเหนือจากนี้แล้วทุกสัปดาห์พวกเขาก็ยังเข้าไปที่โบสถ์เพื่อสวดอ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้าขอให้พวกเขามีชีวิตที่ดีขึ้น อย่างไรก็ตามไม่ว่าพวกเขาจะสวดอ้อนวอนมากแค่ไหน มันก็ไม่เคยจะมีอะไรที่ดีขึ้นเลย ….

ดังนั้นเมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาจึงได้เลิกจะเชื่อในเรื่องฮีโร่ และพระเจ้าไปทั้งหมด

ขณะที่โรงเรียน ซึ่งเป็นเหมือนโอเอซิสแห่งเดียวของพวกเขานั้น …. พวกเขาก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่นั่นได้แค่ถึงตอนเกรด 6 เท่านั้น

พอเข้าเกรด 7 โรงเรียนก็กลายเป็นสถานที่ที่พวกเขาไม่อยากจะไป ….