ณ เขตปกครองพิเศษที่เก้า เมืองซ่งเจียง เอเชียเหนือ

ฉินอวี่ยืนอยู่ในสำนักงานตำรวจนครบาลเขตพื้นทมิฬ เขายิ้มให้นายตำรวจผู้หนึ่งพร้อมพูดว่า “ถึงคิวผมแล้วเหรอครับ?”

“อืม เข้ามาสิ” นายตำรวจพยักหน้าก่อนจะพาเขาไปยังห้องสำนักงาน

ฉินอวี่จัดระเบียบชุดและเดินตามไป

นายตำรวจผู้นั้นเดินไปยังโต๊ะทำงานพลันวางเอกสารลงสองชุดและกล่าวว่า “นายครับ คนสุดท้ายแล้วครับ”

“เขาตรวจร่างกายหรือยัง?” นายตำรวจยศผู้กำกับถามขณะหยิบเอกสาร

“ตรวจแล้วครับ”

“โอเค…ไปได้”

“ครับ”

นายตำรวจผู้นั้นออกจากห้องไปหลังจากพูดจบ ฉินอวี่ยืนอย่างเงียบๆ ระหว่างรอผู้กำกับอ่านเอกสารของเขา

ผู้กำกับเริ่มอ่านออกเสียง “ฉินอวี่ อายุยี่สิบสองปี หนักเจ็ดสิบห้ากิโลกรัม สูงหนึ่งร้อยแปดสิบสองเซนติเมตร เกิดก่อนยุคภัยพิบัติล้างโลก มาจากเมืองเอช จังหวัดเจ…ไม่ไกลจากซ่งเจียงเท่าไรหนิ เคยอาศัยอยู่ในเขตพัฒนา พ่อแม่หายตัวไปและไม่มีญาติ…หือ? ทำไมหน้าประวัติแนะนำตัวถึงว่างล่ะ?”

“ผมไม่มีประวัติแนะนำตัวครับ” ฉินอวี่ตอบด้วยรอยยิ้ม “การเอาตัวรอดในเขตพัฒนานั้นลำบากมาก ผมต้องทำทุกอย่างเพื่ออยู่รอดจึงไม่มีเวลาเขียนครับ”

“ฮ่าๆๆ ฟังดูมีเหตุผล” ผู้กำกับหัวเราะเบาๆ “แต่อย่างน้อยนายก็ควรเขียนประวัติแนะนำตัวสักสองสามบรรทัด มันดูไม่ดีเท่าไหร่หากมาทำงานโดยไม่มีประวัติ”

“โอเคครับ เดี๋ยวผมเขียนให้ทีหลัง” ฉินอวี่ตอบกลับอย่างรวดเร็ว

ผู้กำกับอ่านเอกสารต่อก่อนจะถามว่า “ถ้านายไม่มีประวัติแนะนำตัว แสดงว่านายไม่เคยเข้ารับราชการทหารมาก่อน แล้วเคยยิงปืนไหม?”

ฉินอวี่ส่ายหน้าพร้อมตอบว่า “ไม่ครับ”

“เคยมีประวัติอาชญากรรมไหม?”

“ไม่ครับ”

ผู้กำกับครุ่นคิดก่อนจะวางเอกสารลงพลันมองไปยังฉินอวี่และกล่าวว่า “เขตพัฒนาเป็นเขตไร้กฎ…นั่นก็เพื่อให้ผู้คนสามารถหารายได้มาซื้อสัญชาติในเขตปกครองพิเศษที่เก้า ดูเหมือนว่านายเองก็มีประสบการณ์ไม่น้อย”

“ผมโชคดีที่ได้เจอแต่คนดีๆ ครับ” ฉินอวี่ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

ผู้กำกับยกถ้วยชาขึ้นจิบขณะจ้องประเมินฉินอวี่ตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมพยักหน้าอย่างมีเลศนัย “นายดูดีมาก”

ฉินอวี่ยิ้มโดยไม่ได้ตอบกลับอะไร

ผู้กำกับวางถ้วยชาพลันกอดอกและมองฉินอวี่ก่อนจะกล่าวว่า “สถานการณ์รอบเขตปกครองพิเศษที่เก้าไม่เหมือนที่อื่น แม้จะอยู่ภายใต้การบริหารของรัฐบาลสหพันธรัฐ แต่ก็มีความเป็นอิสระสูง ทำให้แตกต่างจากเขตปกครองพิเศษอีกแปดเขต มีผู้คนมากมายอาศัยอยู่ที่นี่ นอกจากชาวจีนแล้วยังมีชาวผิวขาว ชาวแอฟริกันอเมริกัน…สิ่งเหล่านี้ทำให้ที่นี่วุ่นวาย มีหลายสิ่งที่เราอยากจะจัดการแต่ยังไม่สามารถทำได้ ในฐานะตำรวจนายจะต้องเรียนรู้วิธีปรับตัวเข้ากับชุมชนให้ได้”

“เข้าใจแล้วครับ” ฉินอินพยักหน้ารับด้วยสีหน้าจริงจัง

“และฉันไม่สนว่านายเคยผ่านอะไรมาบ้าง แต่ตอนนี้ชีวิตนายอยู่ในกำมือฉัน ถ้าคิดทรยศเมื่อไร ฉันจะจัดการนายทันที” ผู้กำกับเตือนด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“ยินดีรับใช้ครับผู้กำกับหลี่” ฉินอวี่ตอบด้วยรอยยิ้ม

“ฮ่าๆ งั้นเหรอ?” ผู้กำกับหลี่หัวเราะเบาๆ

เขาก้มลงกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาใครสักคน

ไม่นานนัก เสียงชายคนหนึ่งก็รับสาย “สวัสดีครับผู้กำกับหลี่ หน่วยสืบสวนอาชญากรรมที่หนึ่งครับ”

“หยวนเค่อล่ะ?” ผู้กำกับหลี่ถาม

ผู้หมวดหยวนเพิ่งจะออกไปครับ

“ฉันหาคนให้ผู้หมวดได้แล้ว มารับตัวเขาสิ”

“รับทราบครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”

“เอาล่ะ” ผู้กำกับหลี่กดปุ่มวางสายพลางลูบเคราตัวเองก่อนจะเงยหน้าพูดว่า “ไปรอตรงทางเข้าได้เลย เดี๋ยวจะมีคนมารับ จากนี้นายต้องเรียนรู้กฎระเบียบต่างๆ ในทีมเอาเอง”

“รับทราบครับ ผู้กำกับหลี่” ฉินอวี่พยักหน้า

เขาหยิบกระเป๋าใบสีดำเล็กๆ ออกมาและนำไปวางบนโต๊ะ “เสี่ยวฉีบอกผมว่าเป็นเรื่องยากมากที่จะทำงานในสำนักงานตำรวจเขตปกครองพิเศษ หากไม่ได้รับการช่วยเหลือจากท่านผมคงไม่มีโอกาสนี้ ดังนั้นผมจึงอยากตอบแทนท่าน”

ผู้กำกับหลี่เปิดกระเป๋าและเห็นเพชรขนาดเท่าเม็ดถั่วอยู่ด้านใน เขาผงะเล็กน้อยก่อนจะกล่าวว่า “โอ้โห…นานแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้ นายคงผ่านอะไรมาเยอะตอนที่อยู่เขตพัฒนา แต่เมื่อเข้ามาที่นี่นายจะถอยไม่ได้แล้วนะ”