“ค่าลบ”

“เด็กคนนั้นไม่มีพลังอะไรเลย”

*ถอนหายใจ*

ทุกคนได้แต่ถอนหายใจหลายครั้งทั่วทั้งห้อง ขณะที่ผู้คนมีสีหน้าจริงจังบนใบหน้าของพวกเขา พลางส่ายหัวด้วยความผิดหวัง

“ตอนนี้เขาอายุได้ 10 ปีแล้ว หากเขายังไม่พัฒนาพลังใดๆ  เราทุกคนก็รู้ว่าไม่มีโอกาสสำหรับเขาในอนาคตเช่นกัน เขาเป็นคนที่น่าผิดหวังจริงๆ…(ถอนหายใจ)

“ฉันมีความคาดหวังอย่างมากจากเรื่องนี้จริงๆ ” หนึ่งในนั้นกล่าว

“น่าเสียดาย! เด็กที่พ่อเป็นพ่อมดที่แข็งแกร่งที่สุด  กลับกลายเป็นว่าไร้ประโยชน์? เขาไม่ใช่แวเรียนท์ด้วยซ้ำ  นับประสาอะไรกับพ่อแม่ของเขา” ชายวัยกลางคนในกลุ่มพูด ขณะที่มองไปยังเด็กชายที่นอนอยู่บนโต๊ะผู้ป่วย

มีการแสดงออกบนใบหน้าของชายคนนั้น ซึ่งไม่ได้แสดงถึงความผิดหวัง

“ดูเหมือนว่าเราจะเสียเวลากับเขาไปเปล่าๆ น่าสงสารจัง!”

นักวิทยาศาสตร์ 3 คนกำลังคุยกันอยู่นอกห้องกระจก ขณะที่อยู่ข้างใน เด็กชายอายุ 10 ขวบกำลังนอนอยู่บนเตียง

เข็มฉีดยายังคงอยู่ในมือของเขา ซึ่งเชื่อมต่อกับเครื่องจักรขนาดใหญ่ในบริเวณใกล้เคียง  มีหลอดหลายหลอดที่มีหมวกติดอยู่ที่หน้าอกของเขาด้วย

มีการแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเด็กน้อยที่นอนอยู่บนเตียง

เด็กชายลืมการสนทนาไปอย่างสิ้นเชิง เนื่องจากพื้นที่ทดสอบที่สร้างด้วยกระจกนั้นกันเสียง  แต่เขามองเห็นแววตาของความผิดหวัง ดูหมิ่น และสยดสยองได้อย่างชัดเจนที่ชี้มาที่เขา

นิ้วก้อยของเขาประสานกันขณะที่เขารออยู่ที่นั่นอย่างใจจดใจจ่อ

เด็กผู้ชายคนนั้นมีผมสีเงินสวยงามกระจายอยู่รอบศีรษะ ซึ่งยาวมากจนถึงไหล่ของเขา  มันแสดงให้เห็นชัดเจนว่าเขาไม่ได้ตัดผมมาเป็นเวลานาน

เด็กชายสวมชุดพยาบาลสีขาวยาวถึงกลางต้นขา

เช่นเดียวกับเด็กคนอื่นๆ ในวัยเดียวกัน เขาไม่ได้มีลักษณะที่เร้าใจและมีความสุข แต่เขาดูเครียดและกลัวแทน

ดวงตาสีฟ้าเข้มของเขามองทุกสิ่งทุกอย่างด้วยความรู้สึกผสมปนเปกัน  รูม่านตาที่มืดมนของเขา กำลังสแกนทุกอย่างด้วยความกระวนกระวายและความขี้ขลาดที่มองเห็นได้ในตัวพวกเขา

“ไม่จำเป็นจะต้องเก็บเขาไว้ที่นี่อีกต่อไปแล้ว เราควรแจ้งให้นายพลแม็กเวลทราบเกี่ยวกับสถานการณ์ของเขา   เราไล่เด็กออกจากที่นี่ เพื่อเราจะได้ย้ายไปทำงานที่สำคัญจริงๆ”  นักวิทยาศาสตร์วัยกลางคนพูดอีกครั้ง ขณะที่เขามองดู  กลุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาหวังว่าจะได้รับการสนับสนุนจากทุกคน

“จริงสิ เด็กคนนี้มันไร้ประโยชน์”

“ฉันมีความหวังสูงสำหรับเขา”

อีก 2 คนส่ายหัวพร้อมกัน แสดงถึงการยืนยันต่อเรื่องนี้ ขณะที่พวกเขาถ่มน้ำลายออกมา 2 ประโยค

นักวิทยาศาสตร์เรียกพยาบาลก่อนออกจากห้องแล็บ  นักวิทยาศาสตร์ 2 คนเดินออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว ในขณะที่คนหนึ่งอยู่ข้างหลัง

เขามองดูเด็กชายที่นอนอยู่ในห้องกระจกและถอนหายใจ

ในใจเขารู้สึกสงสารเด็กคนนี้ โชคร้ายที่เขาเกิดมาไม่มีอำนาจใดๆ  เขารู้สึกหงุดหงิดใจ แทนเจ้าตัวเล็กที่น่าสมเพชตัวนั้น

“พยาบาล พาเขากลับไปที่ห้องของเขา”  นักวิทยาศาสตร์วัยกลางคนออกจากห้องแล็บด้วยสถานการณ์ที่วุ่นวายหลังจากพูดคำเหล่านั้น  ไม่มีใครสังเกตเห็นกำปั้นของเขา ขณะที่เขาจากไป

เมื่อเดินเข้าไปในห้อง พยาบาลก็เดินไปหาเด็กชายและถอดกระบอกฉีดยาออกจากมือ

“ไปกันเถอะ” เธอบอกเด็กชายด้วยน้ำเสียงที่ข่มขู่เขามากขึ้น

เด็กชายตัวสั่น เมื่อเขายืนขึ้นและเดินตามเธอไปอย่างเงียบๆ

พยาบาลพาเด็กชายไปที่ห้องเล็กๆ

ภายในห้องสีเทาทั้งหมด มีเพียงเตียงเล็กและไม่มีอะไรอื่น ไม่มีหน้าต่าง มันเหมือนกับช่องเล็กๆ  ในรถไฟที่ไม่มีหน้าต่างและที่นั่ง

พื้น เพดาน และประตูเป็นโลหะ และไม่ใช่โลหะธรรมดา สิ่งเหล่านี้ทำจากโลหะที่แข็งแกร่งที่สุดที่พบในโลก

พยาบาลทิ้งเด็กชายไว้ข้างใน ก่อนที่เธอจะล็อกห้องจากด้านนอก  และจากไปด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ราวกับว่าเธอเป็นหุ่นยนต์

***

“ท่านแม่ทัพ หมอราวอยู่ในสาย”

ทหารในเครื่องแบบทหารเดินเข้าไปหาคนที่สวมชุดทหารและยื่นโทรศัพท์ให้เขา

“หมอราว การทดสอบเป็นอย่างไรบ้าง เด็กคนนั้นได้พัฒนาพลังใดๆ หรือไม่ เขาเป็นแวเรียนท์ที่ดีหรือไม่”  นายพลแม็กเวลอดไม่ได้ที่จะถามคำถามอย่างรวดเร็ว ขณะที่วางโทรศัพท์ไว้ใกล้หู

หมอราวยืนอยู่ใกล้หน้าต่าง ดวงตาของเขามองออกไปนอกอาคาร

เสื้อคลุมยาวสีขาวของเขาสะอาดมาก ราวกับว่ามันถูกซื้อมาในวันนั้น  เสื้อคลุมของเขาเข้ากับผมสีขาวของเขาที่ยุ่งเหยิง แต่ก็ยังดูสมบูรณ์แบบและควรจะเป็นแบบนี้เท่านั้น

“ผลลัพธ์เป็นลบ ท่านนายพล เด็กชายคนนั้นยังไม่มีพลังใดๆ  และฉันเกรงว่าเราทั้งคู่จะรู้ว่าเขาไม่มีวันทำอย่างนั้นได้” หมอราวกล่าว

“เขาอายุได้ 10 ขวบแล้ว และคุณก็รู้ว่าไม่มีใครสามารถพัฒนาพลังได้ หลังจากที่พวกเขาอายุครบ 10 ขวบ”  เขากล่าวต่อ เขาหยุดชั่วครู่หนึ่ง เพื่อประกาศคำตัดสินขั้นสุดท้ายโดยกล่าวว่า “มันเป็นความล้มเหลวสินะ”

ด็อกเตอร์ราวเป็นหนึ่งในนักวิทยาศาสตร์ 3 คนที่เพิ่งทำการทดสอบกับเด็กชาย

*ถอนหายใจ*

เกิดความเงียบงุ่มง่ามขึ้นก่อนที่ด็อกเตอร์ราว จะได้ยินนายพลแม็กเวล อีกครั้ง

“เราขังเขาไว้ในโรงงานเป็นเวลา 5 ปีโดยหวังว่าเขาจะมีพลังเหมือนพ่อแม่ของเขา  แต่ฉันเดาว่ามันเป็นแค่ความพยายามที่ไร้ประโยชน์” นายพลแม็กเวลกล่าว ขณะที่เขามองลงไป

“คุณต้องการพาเด็กคนนั้นไปหรือไม่ เขาไร้ประโยชน์แล้ว” ดร.ราวถามนายพล

นายพลคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เปิดปากอีกครั้งเพื่อเสนอแนะ

“ถ้าคุณไม่รังเกียจ เราก็มีเรื่องอื่นอีกที่ต้องทำ” ดร.ราวพูดและรอคำตอบจากนายพล  เขาแทบรอไม่ไหวที่จะข้ามหัวข้อนี้ไปแล้ว

“มันคืออะไร?” แม่ทัพแม็กเวลถามกลับแทบจะในทันที

“เราสามารถทำให้เขาเป็นตัวทดสอบสำหรับการวิจัยของเราที่นี่ได้ นั่นหมายถึงว่าถ้าคุณไม่ต้องการเขาอีก” ดร.   ราวแนะนำขณะจิบกาแฟของเขา

“ใช่ ทำตามที่คุณต้องการเถอะ เด็กคนนั้นไม่มีประโยชน์สำหรับเราแล้วล่ะ” นายพลแม็กเวลกล่าวก่อนจะตัดสาย

ความเงียบเกิดขึ้นในห้อง ซึ่งพังทลายลงหลังจากไม่กี่นาทีโดยนายพลแม็กเวลเอง

“มาร์ค คุณไม่มีลูกใช่ไหม” เขาถามทหารที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาขณะส่งโทรศัพท์คืน

“เปล่าครับ ผมยังไม่ได้แต่งงานเลย” มาร์คตอบ เขาค่อนข้างสับสนว่าทำไมเขาถึงถูกถามคำถามแบบนั้น

“ถ้าลูกคุณไร้ประโยชน์ คุณอยากมีลูกไหม” นายพลแม็กเวลถามในขณะที่มองตรงมาที่มาร์ค

“ผมไม่เข้าใจครับท่าน” มาร์คตอบ ยิ่งสับสนมากขึ้นไปอีก

“เซล แอซเรล แวเรียนท์ที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติและเป็น วอร์ล็อค (นักเวทย์)  ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมา” นายพลแม็กเวลให้ความเห็น

“เขาเป็นผู้ครอบครองพลังธาตุทั้งสายฟ้า มืด และพลังทางกายภาพของการเสริมความแข็งแกร่ง  พลังทั้งสองของเขามีระดับ S” เขากล่าวเพิ่มเติม ในขณะที่เขาอธิบายเพิ่มเติม

มาร์คพยายามทำความเข้าใจว่าทำไมนายพลแม็กเวลถึงพูดถึงเซล แอซเรล  แต่จำเป็นต้องพูดถึงเขาด้วยเหรอ? คงไม่มีใครในโลกนี้ที่ไม่รู้จักเซล แอซเรลหรอก

โดยไม่สนใจความสับสนบนใบหน้าของมาร์ค นายพลแม็กเวล กล่าวต่อ “แคลรีส ภรรยาของเขา  จอมเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในสมัยของเธอ และผู้ครอบครองพลังธาตุคู่ พลังระดับ A แห่งการควบคุมลม  และพลังระดับ S ของ การเสื่อมสลาย คุณคงรู้จัก 2 คนนี้ใช่ไหม”

“ครับท่าน พวกเขาเป็นวีรบุรุษของมนุษยชาติ น่าเสียดายที่พวกเขาเสียชีวิต เมื่อ 5 ปีก่อน”  มาร์คตอบพร้อมพยักหน้า

“ใช่ พวกเขาเป็นคนพิเศษ ฉันคิดว่าลูกชายของพวกเขาอาจมีพรสวรรค์เช่นกัน  นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันทุ่มเทให้กับเขามาก แม้ว่าฉันคิดผิด ถ้าเขามีความสามารถแม้แต่เศษเสี้ยวของพ่อแม่ของเขา   เขาก็คงจะเป็นสินทรัพย์ที่ดี แต่เขาไร้ประโยชน์นี่สิ” นายพลแม็กเวลอธิบาย

“ลูกชายของพวกเขากลายเป็นขยะที่ไม่มีอำนาจ ฉันคิดว่าถ้า เซล และ แคลรีส ยังมีชีวิตอยู่   พวกเขาก็คงจะไม่ต้องการลูกชายแบบนั้นเหมือนกัน” นายพลแม็กเวลกล่าว ขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่าง  “ฉันพูดถูกใช่ไหม”

“ครับท่าน”

แม้ว่ามาร์คจะไม่เห็นด้วยกับทั้งการตัดสินและการสันนิษฐานเหล่านั้น แต่เขาก็ยังพยักหน้ายืนยัน  เขาไม่มีตัวเลือกอื่นให้ทำอย่างอื่น เนื่องจากนายพลแม็กเวลเป็นหัวหน้าของเขา  และมันคงไม่ดีถ้าเขาทำให้เขาขุ่นเคือง