Carefree Path of Dreams

เทือกเขาชิงหลิง

เทือกเขานี้ทอดยาวหลายร้อยกิโลเมตร ลึกเกินหยั่งรู้ และมีผืนดินอุดมสมบูรณ์ เป็นชีวิตของผู้คนบนเขา

ในตอนนี้ มีคนสองคนกำลังเดินลึกเข้าไปในภูเขาด้วยกัน แม้ว่าทางเดินจะขรุขระหรือมีพุ่มไม้แน่นหนาพวกเขาก็เดินผ่านไปได้โดยง่ายราวกับเดินบนพื้นเรียบโล่ง

ไม่นานนัก ก็ปรากฏหุบเขาขึ้นเบื้องหน้าพวกเขา กระไออุ่นของแผ่นดินลอยขึ้นจากพื้นผสมกับละอองหมอก เกิดเป็นน้ำค้างใสเกาะบนใบไม้เขียวขจี แสงอาทิตย์กระทบกับหยาดน้ำค้างสะท้อนสีรุ้งเป็นประกายในอากาศ

“อืม… ไอดินลอยขึ้นมา ดูราวกับว่าที่นี่อยู่ในฤดูใบไม้ผลิตลอดกาลอย่างนั้น เป็นสถานที่ที่ดี แล้วเจ้าเด็กนั่นอยู่ไหนล่ะ?”

ชายชราไว้เคราแพะ คิ้วเฉียงดุ และมือผอมเกร็งคล้ายขาไก่ถามขึ้น

เขาอยู่ในชุดเสื้อคลุมยาวสีเขียว สายตาแหลมคมและแผ่รังสีไม่แยแสสิ่งใดออกมารอบตัว ผู้ดูแลในวัยกลางคนอีกผู้หนึ่งทำได้แค่ยิ้มขณะปาดเหงื่อเย็นเยียบออกจากใบหน้า

“อันที่จริง… ในหุบเขานี่มีบริเวณที่พักที่แยกออกมาที่สร้างโดยมิตรที่ดีงามคนหนึ่งของข้า เด็กหนุ่มที่ดีงามผู้นั้นอาศัยอยู่ที่นั่น”

“ถึงตอนนี้เจ้าก็ยังเรียกเจ้าเด็กนั่นดีงามอยู่อีกหรือ?” ชายเคราแพะถามอย่างเย็นชา

“เฮ่ย… จะอย่างไรอาจารย์ของเขากับข้าก็เป็นมิตรกันมานับสิบปี ยิ่งไปกว่านั้น ข้าติดค้างเขาครั้งหนึ่งแล้วคราวนี้… เฮ่ย…” ผู้ดูแลขมวดคิ้วเป็นร่องขณะถอนหายใจหลายครั้ง

ขณะที่พูดคุยกัน พวกเขาทั้งสองคนก็มาถึงทางเข้าหุบเขาแล้ว

หุบเขานี้มิได้กว้างใหญ่นัก แต่ให้ความรู้สึกเหมือนบ้าน แม่น้ำไหลเอื่อยผ่านพื้นที่ รอบ ๆ เงียบสงบ ตรงใจกลางมีที่พักอาศัยที่สร้างไว้อย่างปราณีตล้อมรอบด้วยพุ่มไม้สูง ปลูกข้าวหยกมุกไว้ไม่มาก ทว่าแต่ละเมล็ดข้าวเหมือนเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังชีวิตและดูน่าชม

“โอ้… สวนนี่ ผืนดินนี้ ไม่เลวเลยทีเดียว เพื่อนเก่าผู้นั้นของเจ้าคงต้องทุ่มเทแรงกายใจน่าดู น่าเสียดายที่เขาจากไปเสียก่อน…” ชายชราเคราแพะส่ายหน้า

“อาจารย์เวิ่นซินปลีกตัวออกมาจากผู้คนและไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องวุ่นวายในโลกภายนอก แต่เขามีความเชี่ยวชาญด้านการแพทย์และการดูแลพืชมาก ข้าแค่ได้คบหากับเขาโดยบังเอิญ เด็กดีคนที่ข้าพูดถึงนั้นเป็นกำพร้าที่ท่านรับเลี้ยงเอาไว้…” ผู้ดูแลอธิบายพลางยักไหล่

ทั้งสองคนเดินต่อไป ก่อนที่ในที่สุดก็กระโดดข้ามพุ่มไม้ที่ใช้ต่างรั้วเข้าไปเคาะประตูบ้าน

*ปัง ปัง*

เสียงเคาะดังกังวานไปทั่วหุบเขา แต่ไม่มีการตอบกลับ

“หือม์? ไม่มีคนอยู่รึ?” ผู้ดูแลรู้สึกประหลาดใจ และยิ่งตกใจมากขึ้นเมื่อชายชราเคราะแพะเปิดประตูพรวดพราดเข้าไปข้างในเลย

“ฮึ่ม! เล่นตลกกับพวกข้ารึ?”

ด้านใน พวกเขาพบกับการตกแต่งแบบพื้นบ้านและเรียบง่าย นอกจากสิ่งของจำเป็นในชีวิตประจำวันแล้ว ก็มีห้องเล็ก ๆ ด้านหลังบ้านมีประตูเล็กเปิดออกสู่สวนดอกไม้กว้าง

น้ำพุธรรมชาติไหลรินผ่านพื้นที่สวน เสียงน้ำไหลรวมกับดอกไม้งามหลากสีสันรอบน้ำพุก่อเกิดภาพงดงาม

จากด้านหลังพุ่มดอกไม้ ชายหนุ่มผู้หนึ่งโผล่หัวขึ้นมา

“ท่านลุงหลินนั่นเองรึ? รอสักครู่! ขอข้าปลูกดอกชานี่ให้เสร็จก่อน!”

เขาดูอายุราว 17-18 ปี ดวงตาเปี่ยมไปด้วยพลัง รูปร่างหน้าตาธรรมดา สวมเสื้อผ้าทำจากผ้าเนื้อหยาบ ในตอนนี้แขนเสื้อถูกม้วนขึ้น และชายกางเกงเปรอะด้วยดินทราย ดูราวกับชาวนามืออาชีพผู้หนึ่ง

“โอ้ ฟางหยวน ทำงานของเจ้าให้เสร็จก่อนเถิด ข้าไม่รีบ!”

บางที อาจเพราะผู้ดูแลหยวนรู้สึกผิดนิดหน่อย ทำให้เขาหัวเราะเจื่อน ๆ ระหว่างที่กล่าวคำ

การปลูกพืชพวกชาเป็นศิลปะ โดยเพราะดอกชาซึ่งชอบสภาพอากาศเย็นและเติบโตได้ไม่ดีในพื้นที่ร้อน ดังนั้นฟางหยวนจึงหามุมร่มเย็นใกล้น้ำพุ และค่อย ๆ ปลูกมันลงในดิน

อันดับแรก ต้องพรวนดินให้ร่วนซุยก่อน จากนั้นรดน้ำและเติมปุ๋ยทันที น้ำที่ใช้รดคือน้ำจากน้ำพุบนเขาที่ตักมาพักไว้ก่อนแล้วสองวัน ขณะทำตามขั้นตอนเหล่านี้ ฟางหยวนไม่ได้เร่งรีบมาก แทบจะใช้ความตั้งใจทั้งหมด พานให้ผู้คนรู้สึกว่ากำลังชมการแสดงศิลปะ

เมื่อทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์ ฟางหยวนก็กลับไปที่ข้างน้ำพุ ล้างมือและเท้าให้สะอาด

น้ำพุนี้มีแหล่งกำเนิดจากธารน้ำใต้ดิน ดังนั้นจึงเย็นแต่ไม่ถึงกับยะเยือก มันพอดีอย่างที่สุด

หลังจากทำความสะอาด ฟางหยวนเดินเข้าไปในบ้าน เผชิญหน้ากับชายชราสีหน้าไม่น่ามอง

“ท่านลุงหลิน ท่านผู้นี้คือ?” เขาถามด้วยสีหน้าสงสัย

“อ้อ ให้ข้าแนะนำเจ้า!” ผู้ดูแลหลินหัวเราะเบา ๆ “นี่คือผู้ดูแลฝ่ายนอกของสำนักกุยหลิง อินทรีเหล็กหน้านิ่ง อวี้ชิวเหลิ่ง ท่านอวี้ เหลยเยว่เพิ่งเข้าร่วมสำนักนี้…”

“คารวะท่านอวี้!” ฟางหยวนยิ้มกว้างขณะคารวะคนรู้จักใหม่ของเขา

“หึ! คนป่าคนเขาไม่รู้มารยาทจริงเชียว ข้ามารอเป็นครึ่งวัน ชาสักถ้วยยังไม่มี!”

อวี้ชิวเหลิ่งแค่นเสียง ถ้าไม่เพราะผู้ดูแลหลินดึงเอาไว้ เขาคงจะตรงเข้าไปสั่งสอนบทเรียนแก่เจ้าหนุ่มนี่ไปแล้ว

“ขออภัย บ้านของข้าน้อยซอมซ่อยิ่งนัก จึงไม่สามารถหาน้ำชาให้ท่านได้…”

เมื่อได้ยิน ฟางหวนก็เลิกคิ้วขึ้นนิด ๆ และตอบกลับไปอย่างเรียบง่าย ก่อนที่จะมองไปที่ผู้ดูแลหลิน

“ท่านลุงหลิน ท่านมาที่นี่ด้วยเหตุอันใดรึ?”

“อ้อ.. นี่…” ผู้ดูแลหลินตะกุกตะกักเล็กน้อย กว่าจะค่อย ๆ พูดออกมาได้ หน้าก็แดงราวย้อมชาด

“เหลยเยว่เข้าร่วมสำนักกุยหลิง หนึ่งในสำนักชั้นยอดในรัศมี 100 ลี้นี้ และในสำนักยังมีอู่จงด้วย ท่านเจ้าสำนักได้ทดสอบความสามารถของเหลยเยว่และชมชอบความสามารถนางมาก ดังนั้นจึงรับนางเป็นศิษย์สายตรง ตอนนี้นางเรียนวรยุทธ์จากท่านเจ้าสำนัก ซึ่งเป็นวิชาหยินบริสุทธิ์ เพราะฉะนั้น… สัญญาหมั้นหมายของเจ้ากับเหลยเยว่…”

“เฮอะ!” ในตอนนั้น อวี้ชิวเหลิ่งก็พูดขึ้น “แม่นางเหลยเยว่เป็นศิษย์คนสำคัญของท่านเจ้าสำนักข้า มีความสามารถเหนือธรรมดา ต่อไปนางอาจจะสามารถเข้าถึงระดับอู่จงได้…”

เขาไม่ได้พูดอันใดต่อ แต่ราวกับว่าคำ คางคกอยากกินเนื้อหงส์ นั้นก็ดังก้องไปมาในห้อง

“อ้อ! เช่นนี้นี่เอง!” ฟางหยวนสูดหายใจลึกก่อนตอบช้า ๆ “ท่านทั้งสอง โปรดรอสักครู่” จากนั้นเขาก็ลุกขึ้น และเดินกลับเข้าในห้อง

“หืม?” กิริยานี้ทำให้ผู้ดูแลหลินอึ้งไป

เขาแน่ใจว่าถ้าเป็นตัวเขาเองพบกับเรื่องเช่นนี้ที่อายุเท่านี้ เขาคงจะไม่สามารถรักษากิริยาสงบเช่นนี้ได้

“ไม่ใช่ว่าเขาจะเตรียมสู้ตายกับพวกเราหรอกนะ?”

ผู้ดูแลหลินรู้สึกหวั่นขึ้นเล็กน้อยมองไปที่อวี้ชิวเหลิ่งที่ข้าง ๆ อวี้ชิวเหลิ่งเหลือบมองมา ความตั้งใจนั้นเห็นได้ชัดเจน

ต่อให้เด็กหนุ่มผู้นี้ถือโอกาสดึงสุนัขตื่นข้ามกำแพง เขาก็ไม่ใช่คู่มือของอินทรีเหล็กหน้านิ่งผู้นี้อยู่ดี

“ท่านลุงหลิน!”

ประตูกระท่อมถูกผลักเปิด ฟางหยวนเดินออกมา ในมือถือกล่องไม้ใบหนึ่งเอาไว้

“นี่คือสัญญาหมั้นหมายระหว่างแม่นางเหลยเยว่และข้า ตั้งแต่พวกเราหมั้นกัน ข้าก็ตรองเรื่องนี้ดูหลายครั้งแล้ว และข้าก็ตระหนักว่าตัวเองนั้นไม่คู่ควรกับแม่นางเหลยเยว่ ที่ท่านลุงหลินมาวันนี้ ได้ช่วยข้าแก้ปัญหานี้ที่อยู่ในใจข้ามาตลอด”

“หือ?”

ผู้ดูแลหลินรับกล่องไม้มาอย่างตะลึงงัน และหลังจากเปิดออกดูก็พบสัญญาหมั้นหมาย นี่เป็นของจริง

เขาไม่เคยคิดเลยว่ามันจะง่ายดายเช่นนี้ เขานิ่งอยู่ครู่ด้วยความสับสน

แต่ว่าอวี้ชิวเหลิ่งนั้นลุกขึ้นยืนและเดินออกไปด้วยสายตาที่อ่านได้อย่างชัดเจนว่า ‘อย่างน้อยเจ้าก็รู้สถานะของตัวเอง’

“เฮ่ย.. ฟางหยวน ข้าคงพูดอะไรมากไม่ได้แล้ว เจ้ากับเหลยเยว่คงไม่ได้ถูกลิขิตให้คู่กันจริง ๆ… นี่เป็นของขวัญเล็กน้อย รับไปเถิดนะ!” ผู้ดูแลหลินส่งห่อของขนาดเล็กให้ ใบหน้ายังแต้มสีแดงสด

“เพราะเป็นของขวัญจากท่านลุง ดังนั้นข้าจะรับไว้ด้วยความยินดี” ฟางหยวนไม่เห็นว่าข้างในคืออะไร แค่รับของมา

“ดี! ดีแล้ว!”

ยิ่งฟางหยวนดูใจเย็นเท่าไหร่ ผู้ดูแลหลินก็รู้สึกกระวนกระวายเท่านั้น เขาดึงอวี้ชิวเหลิ่งออกมาแล้วจากไปทันที