พลิกเกมร้ายล่าเกมรัก

พลิกเกมร้ายล่าเกมรัก หกโมงเช้าเดือนพฤศจิกายนชานกรุงเทพมหานครพลอยนภัสอาชวินกุมที่ลากกระเป๋าเดินทางเอาไว้แน่นเหมือนจะให้มันเป็นหลักช่วยพยุงตัวเมื่อเงยหน้าขึ้นมองบ้านหลังใหญ่เบื้องหน้าแทบไม่ได้ยินเสียงแท็กซี่ที่ขับออกไปพร้อมผิวปากหรือเมื่อได้ทิปเป็นแบงก์สีแดงหนึ่งใบจากหญิงสาวหน้าตางดงามน่ารักซึ่งเป็นผู้โดยสารรายแรกของวันจากสนามบินสุวรรณภูมินานเหลือเกินแล้วที่เธอไม่ได้กลับบ้านนานจนเกือบจำไม่ได้ แต่เธอไม่เคยกล้ายอมให้ตัวเองกลับมาเพื่อรับรู้ความปวดร้าวที่รู้ว่าคงหนักหนาจนกายสันสะท้านแทบหายใจไม่ออกเช่นตอนนี้หญิงสาวร่างเพรียวเดินไปชิดซุ้มประตูด้านข้างที่เลี้ยงต้นกระดังงาขึ้นเขียวครึ้มเหนือศีรษะซบหน้าลงกับแผ่นอิฐของกำแพงรั้วโดยมีมือหนึ่งวางทาบลงไปก่อนแล้วปล่อยให้ก้อนสะอื้นที่ไม่อาจข่มกลั้นไว้ได้ทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อตรงน้ำตาของเธอไหลออกมามากมายเพื่อชดเชยความเจ็บปวดจากการสูญเสียที่นี่เต็มไปด้วยความทรงจำมากเกินไปพ่อแม่ลูกเคยอยู่กันพร้อมหน้าบัดนี้มีเพียงเธอ