กาลครั้งหนึ่งในหัวใจ

กาลครั้งหนึ่งในหัวใจ “ยัยฟ้ามาช่วยแม่ลากกระเป๋าหน่อยสิลูก” เสียงแปดปรอทของคุณนายชวนชมดังกึกก้องไปทั่วสนามบินนาริตะร่างสูงเพียง 153 เซนติเมตรพยายามลากกระเป๋าเดินทางใบมหึมาที่เพื่อนร่วมคณะทัวร์พากันลงความเห็นว่าหนักราวกับแบกบ้านมาทั้งหลังลงจากสายพานลำเลียงสัมภาระของสนามบินอย่างทุลักทุเลผู้โดยสารที่เดินผ่านไปผ่านมาพากับจับจ้องหญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดด้วยเสื้อผ้าสีสันบาดจิตไม่ค่อยเข้ากับฤดูหนาวกันเป็นตาเดียวฟ้าใสส่ายหน้าช้าๆอย่างแสนจะเหนื่อยหน่ายก่อนจะผละจากรถเข็นไปช่วยมารดาลากเจ้า“ บ้าน” ใบเรื่องด้วยลีลาประดุจแรมโบ้ผิดกับรูปร่างที่แสนจะบอบบางเหลือเกินของตัวเอง“ แม่จะแบกอะไรมานักหนาคะนี่ยังไม่ได้ไปช็อปปิ้งที่ไหนกระเป๋ายังหนักขนาดนี้แล้วถ้าช้อปแล้วมันจะขนาดไหนเนี่ย “