แม่มดสาวมุ้งมิ้ง

ในชั่วอึดใจต่อมาสิ่งมีชีวิตทั้งสองชนิดก็เดินขึ้นมาถึงบริเวณชั้นสามของวิหารที่บรรยากาศแสนจะเงียบสงบ

“ทางนี้..ทางนี้..เร็ว ๆ เข้า มัวแต่ชักช้าอยู่นั่น..”

“รู้แล้ว! อย่าส่งเสียงดังสิ! เดี๋ยวคนอื่นก็รู้หรอก” หลังจากดุสัตว์เลี้ยงตัวน้อยแล้ว เธอก็เอ่ยถามมันว่า

“อยู่ในห้องนี้เหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ ห้องนี้ต้องใช้คาถานะถึงจะเปิดได้”

“ตกลง! ถ้าอย่างนั้นหยุดพูดก่อน”

“…”

ห้องนี้คือห้องลับที่อยู่ในอาคารของกระทรวงเวทย์มนตร์แห่งนี้ ซึ่งเป็นสถานที่เก็บตำราสำคัญ ๆ มากมายเกี่ยวกับทุกเรื่องที่เกี่ยวกับแม่มด โดยภายในมีลักษณะเหมือนกับห้องสมุดขนาดใหญ่มหึมา ขณะที่หนังสือแต่ละเล่มก็มีขนาดใหญ่กว่าหนังสือบนโลกมนุษย์เราถึงสี่เท่า

เมื่อเข้าไปด้านใน หลังจากดับไฟที่ปลายนิ้วชี้แล้ว เธอก็เริ่มร่ายเวทย์มนตร์เพื่อให้ทั้งห้องสว่างขึ้นด้วยแสงสีเหลืองอ่อนที่ค่อนข้างสลัว ส่งผลให้มองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้นจนต้องร้องอุทานออกมาว่า

“โอ้โห! ทำไมมันถึงได้มากมายขนาดนี้ล่ะ! แล้วจะหาเจอได้ยังไงเนี่ย?”

“แล้วจะมีเวทย์มนตร์เอาไว้ทำไม?…มีแล้วก็ใช้สิ!…”เจ้าแมววัยทองเริ่มหงุดหงิดอีกครั้ง

ย้อนไปเมื่อหลายวันก่อน บุตรสาวของเธอที่อยู่ในช่วงวัยรุ่นกำลังเรียนรู้เกี่ยวกับการร่ายมนตร์เพื่อต้องการไต่อันดับขึ้นไปสู่ตำแหน่งผู้นำแม่มดน้อย

ซึ่งปรากฏว่าบุตรสาวของเธอร่ายมนตร์ผิดบทหรือลืมเนื้อหาของบางเวทย์มนตร์บางประโยคก็ไม่ทราบได้ แต่ผลลัพธ์ของมันคือ ปิงเอ๋อผู้เป็นบุตรสาวของเธอเกิดอาการชักกระตุกอยู่นานจนหมดสติไปในที่สุด และจนป่านนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นเลย แม้ว่าจะพยายามแก้ไขมาแล้วหลายร้อยวิธี

แต่นับว่ายังโชคดีที่ร่างกายของเด็กสาวยังมีอุณหภูมิปกติและชีพจรกับหัวใจยังเต้นคงที่ ดังนั้นมันจึงเป็นเหตุผลที่เธอต้องมาที่นี่ในตอนนี้ เนื่องจากเธอต้องการค้นหาตำราที่สามารถทำให้บุตรสาวของเธอฟื้นขึ้นมาได้

จากนั้นเธอจึงรวบรวมพลังและเพ่งจิตวิญญาณไปทั่วทุกมุมห้องเพื่อสอดส่องหาตำราที่ต้องการ และในที่สุดเธอก็พบว่า บริเวณมุมห้องทางด้านขวามือเกิดประกายสว่างวาบเจิดจ้าขึ้นจนทำให้เธอกับเจ้าแมวน้อยต้องยกมือขึ้นมาปิดตา

โดยไม่รอช้าทั้งคู่ก็รีบวิ่งไปที่ตำแหน่งนั้นทันที

“ใช่แล้ว..ใช่แล้ว…เล่มนี้แหละ”แมวน้อยร้องขึ้นด้วยความดีใจพร้อมกับกระโดดขึ้นไปเกาะบนไหล่ของนายหญิงและสั่งว่า

“ไหนลองเปิดดูสิ”

“ตกลง ใครเป็นนาย ใครเป็นบ่าวเนี่ย? สั่งทุกเรื่องเลยนะเราอะ!”

“แฮ่…ลืมตัวไปนิสนุง…ฮ่าฮ่าฮ่า”

“มันอยู่ชั้นบนสุดอะ..ข้าสูงไม่ถึง” ฮันเป่าเม่ยบ่นพึมพำ

“ท่านเป็นแม่มดไม่ใช่เหรอ? เสกให้มันลงมาสิ!”

“อ้าวเหรอ? เออ..เออ..ลืมไป โทษที!”

“…”

ของแบบนี้มันลืมกันได้ด้วยเหรอวะเนี่ย?

แม้บุตรสาวของเธอจะนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรามาแล้วหลายวัน แต่สภาพร่างกายก็ยังคงเป็นปกติดีอยู่ เนื่องจากบรรดาแม่มดเหล่านี้ไม่มีความจำเป็นต้องทานอาหารเหมือนกับมนุษย์โลกเพราะพวกเขาอิ่มทิพย์

ตอนนี้เมื่อหนังสือเล่มนั้นมาอยู่ในมือของตนเองแล้ว แม่มดวัยกลางคนก็บ่นว่า

“ทำไมมันถึงหนักอย่างนี้ล่ะ?”

“พูดมากอยู่ได้ เปิดดูสิว่ามันใช่หรือเปล่า?” เจ้าแมวที่เกาะอยู่บนไหล่ของเธอเริ่มรำคาญ

“ก็ได้!”

เมื่อกล่าวจบ เธอก็เปิดปกหนังสือเล่มนั้นอย่างทะนุถนอม แต่ทันใดนั้นเองแสงสว่างอันเจิดจ้าที่รุนแรงก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้มันมีแรงดึงดูดมหาศาลดึงร่างของพวกเขาทั้งสองเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็วจนน่าขนหัวลุกท่ามกลางความมืดมิดที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำกล่าวได้

“ว้าย!!! มุ้งมิ้ง…เกิดอะไรขึ้น???”

“จะไปรู้ได้ไง! …แต่มุ้งมิ้งกลัว..งือ..”

“… …”

ในโรงพยาบาลประจำจังหวัดที่อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวงหลายร้อยกิโลเมตรแห่งหนึ่งมีหญิงสาวอายุประมาณสิบแปดปีเกิดอุบัติเหตุถูกรถเฉี่ยวชนและนอนหมดสติมาเป็นเวลาร่วมเดือนแล้ว หรือกล่าวอย่างตรงไปตรงมาก็คือ เธอกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรานั่นเอง

“คุณหมอคะ ลูกสาวของฉันนอนอยู่บนเตียงแบบนี้มาเป็นเดือนแล้วนะคะ เมื่อไหร่เธอถึงจะฟื้นสักที?”

“อาการของเธอก็เป็นปกติทุกอย่างนะครับ แต่ทำไมถึงยังไม่ฟื้น…อันนี้หมอก็ยังหาสาเหตุไม่ได้เหมือนกันครับ?!”

“ดีนะคะที่เธอมีประกันอุบัติเหตุที่ทางโรงเรียนของเธอทำให้ ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่มีปัญหาจ่ายค่ารักษาพยาบาลอย่างแน่นอน”

“นับว่ายังมีโชคดีในความโชคร้าย…แต่มันก็เป็นอุบัติเหตุที่ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอกครับ” หลังจากเกาศีรษะด้วยความงุนงงแล้ว คุณหมอก็กล่าวอีกว่า

“พรุ่งนี้จะมีแพทย์เฉพาะทางที่เป็นอาจารย์หมอจากเมืองหลวงเดินทางมาตรวจดูอาการนะครับ…คุณหมอท่านนี้เก่งมากจริง ๆ …ท่านจะต้องช่วยลูกสาวของคุณได้อย่างแน่นอน”

“ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ”

ทางบ้านของเด็กสาวคนนี้มีฐานะยากจนมาก และมารดาของเธอทำงานอยู่ที่สุขาภิบาลของจังหวัด โดยทำหน้าที่เป็นคนกวาดถนน ส่วนบิดาของเธอก็ป่วยเป็นโรคอัมพฤกษ์จึงทำมาหากินไม่ได้และต้องนอนติดเตียงอยู่ที่บ้าน แต่โชคดีที่มีคุณย่าของเด็กสาวคอยดูแลอยู่ แม้ว่าเธอจะมีอายุเจ็ดสิบปีแล้วก็ตาม

ครั้งนี้เมื่อบุตรสาวประสบอุบัติเหตุและต้องนอนโรงพยาบาล ผู้เป็นมารดาจึงต้องมาที่โรงพยาบาลทุกวันหลังเลิกงานในเวลาสามโมงเย็นเพื่อนั่งเฝ้าเธออยู่จนมืดด้วยความเป็นห่วงและกลุ้มใจเป็นที่สุดก่อนที่จะเดินทางกลับที่พัก

เฮ้อ!!! เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ!

ในสังคมยุคปัจจุบัน ครอบครัวคนมีรายได้น้อยอย่างเธอไม่มีทางเลือกมากนักสำหรับเรื่องอาหารการกิน ทำให้เธอต้องแวะตลาดเพื่อไปซื้อไข่กับผักเพื่อไปทำอาหารค่ำให้กับคนในครัว และมันก็เป็นเช่นนี้ทุกวัน

ลำพังเงินเดือนของเธอคนเดียวก็สามารถใช้ได้เพียงแค่เดือนชนเดือนเท่านั้น ดังนั้นอาหารอย่างอื่นพวกเธอคงไม่กล้าฝันถึง เพราะมันดูจะไกลเกินเอื้อมสำหรับคนหาเช้ากินค่ำอย่างเธอ และเมื่อกลับถึงบ้านพักที่สร้างจากไม้หลังเก่าซ่อมซ่อที่ครอบครัวของเธอเช่าอยู่ เธอก็ทำทุกอย่างเป็นปกติเหมือนเช่นทุกวัน

เมื่อเห็นลูกสะใภ้กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว หญิงชราผู้ซึ่งเป็นแม่สามีก็เอ่ยถามว่า

“เป่าเม่ยเป็นยังไงบ้าง?”

“เหมือนเดิมค่ะแม่ แต่พรุ่งนี้จะมีอาจารย์หมอมาดูอาการเธอค่ะ!” หวังลี่เจินตอบด้วยแววตาแห่งความหวัง