ดอกไม้ที่เบ่งบานในสนามรบ

เมืองหลวงอาณาจักรหมิง

รถม้าคันใหญ่มุ่งหน้าไปยังวัง มีทหารสองสามนายคอยดูแลรถม้าราวกับว่าคนในรถเป็นบุคคลสำคัญ

ระหว่างทางที่รถม้าแล่นผ่านผู้คน สายตาที่ผู้คนจ้องมองรถม้าที่มีสัญลักษณ์ประจำตระกูลติดอยู่ เต็มไปด้วยการดูถูก เหยียดหยาม

หญิงสาวในรถม้าคันที่สอง สวมชุดสีขาวพลิ้วไหว ผมของเธอถักเปียที่มีลวดลายสลับซับซ้อน แม้ว่าเธอจะสวมผ้าคลุมที่ปกปิดใบหน้าส่วนใหญ่ของเธอ แต่ผู้คนที่เห็นเธอก็สามารถเดาได้ว่าเธอสวยอย่างน่าทึ่ง ด้วยผิวขาวดุจหิมะ ดวงตากลมโต ขนคิ้วราวกับใบวิลโลว์ ที่เข้ากับดวงตาของเธอ เพียงแวบเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาตกอยู่ในภวังค์ได้

เมื่อเธอบรรลุวุฒิภาวะ ผู้ชายจำนวนนับไม่ถ้วนจะตกหลุมรักเสน่ห์ของเธออย่างไม่ต้องสงสัย

แต่หากพวกเขาสังเกตเห็นมือของเธอ ผู้คนต่างพากันสงสัยในเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้อย่างแน่นอน

แม้ว่ามือของเธอจะเล็ก แต่ก็มีความหยาบกร้าน ไม่เหมาะกับหญิงสาวผู้สูงศักดิ์โดยสิ้นเชิง เพียงชำเลืองมองเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้พวกเขารู้ว่าเธอเคยอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเหมือนเด็กสาวธรรมดา

จุนหัว ขยับศีรษะเธอมองออกไปข้างนอก แสงส่องเข้ามาดวงตาของเธอครู่หนึ่ง ก่อนที่ใบหน้าของเธอจะกลับเป็นท่าทางที่สงบอีกครั้ง

“ ท่านหญิง “ เสียงนุ่มเรียกเธอกลับมาจากภวังค์ นางสนมอายุราสิบหกปีกำลังมองดูสีหน้าของจุนหัวด้วยความเป็นห่วง

“ ฉันไม่เป็นไร เซี่ย แค่นึกถึง … “ จุนหัวกล่าว พร้อมยิ้มอย่างมั่นใจ

เซี่ยมองออกไปข้างนอกรถม้า ถนนที่ถูกประดับประดาด้วยโคมไฟต่างๆ และผู้คนพลุกพล่านเต็มถนน วันนี้เป็นวันเฉลิมพระชนมพรรษาของจักรพรรดิ จึงมีบรรยากาศรื่นเริงเต็มถนน ด้วยเหตุนี้เองที่จุนหัวจึงต้องกลับมาเตรียมตัว

“ ท่านหญิง ท่านคิดถึงเมืองหลวงไหม “

เด็กหญิงอายุสิบสี่ปีเอียงศีรษะเล็กน้อย ดูเหมือนหญิงสาวไร้เดียงสาที่ไม่เคยรู้จักโลก

เซี่ยรู้ว่าท่านหญิงของเธอต้องฝึกซ้อมการแสดงอยู่ เพราะเธอต้องปรากฏตัวต่อผู้คนจำนวนมาก

“ ไม่ ฉันเกลียดเมืองหลวงจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ฉันก็ไม่อยากกลับมา ”

จุนหัว ตอบอย่างเย็นชา แม้แต่เซี่ยยังกลัวน้ำเสียงเย็นชาของจุนหัว . . .