ข้ามเวลาล่าฝัน

อ่านนิยาย ฟรีที่ Novelza  เรื่อง ข้ามเวลาล่าฝัน

บทนำ

โอกาสหลังความตาย คือ ชีวิตใหม่ที่ได้รับ… คุณจะใช้โอกาสนี้ทำอะไร?
เรื่องราวของโชคชะตาที่จะถูกเขียนขึ้นใหม่ ของชายวัย 45
บนหน้ากระดาษแผ่นเดิม ที่ยังคงไว้ซึ่งรอยความทรงจำที่เลือนราง

ขณะที่เราใช้ชีวิตอยู่นี้ ก็คงจะมีสักครั้งที่แอบคิดว่า
จะเกิดอะไรขึ้นถ้า… สามารถย้อนกลับไปใน ‘ช่วงเวลานั้น’ ได้?
สิ่งที่ตลกที่สุดก็คือ เมื่อคุณพบว่าคุณสามารถย้อนเวลากลับไปในอดีตได้
คุณก็คงจะใช้ชีวิตที่ระมัดระวังมากกว่าเดิม
‘อีกสักครั้งหนึ่ง’
ฉันอยากจะใช้ชีวิตอีกสักครั้งหนึ่ง

เรื่องย่อ

ปีบ ปีบ ปีบ

รถโดยสารแล่นฉิวมาบนท้องถนนพร้อมเสียงแตรดังสนัน ตัวรถเอนไปซ้ายทีขวาที คงเพราะคนขับไม่สามารถควบคุมรถได้ ความเร็วของรถนั้นเร็วจนน่ากลัวว่าจะพลิกคว่ำได้ทุกเมื่อ รถคันอื่นเมื่อเห็นก็ได้แต่หักหลบกันเป็นทาง

รถโดยสารโดดข้ามหลายแลนจนขึ้นไปถึงทางเท้าที่ว่างเปล่า

ตู้ม

รถโดยสารหยุดลงหลังจากชนเข้ากับเสาไฟฟ้า เสาไฟฟ้าที่ถูกชนหักโค่นลงใส่รถยนต์ที่อยู่ใกล้ ๆ คนรอบ ๆ ที่เกิดเหตุต่างพากันออกมาจากรถของตัวเองเพื่อมุงดูสภาพรถโดยสารที่พังยับเยิน ประตูของรถโดยสารถูกเปิดขึ้นและเหล่าผู้โดยสารที่ตื่นตระหนกก็ต่างพากันพรั่งพรูออกมาจากรถ

“ใครก็ได้โทรแจ้งตำรวจที” เสียงตะโกนดังออกมาจากกลุ่มคนที่พรั่งพรูออกมาจากรถ

“คนขับตายแล้ว”

วันที่ 3 ตุลาคม 2031

คนขับรถโดยสารนาม ฮาน มารุ ได้เสียชีวิตลงด้วยวัย 45 ปี

* * *

ในชีวิตคุณเคยเสียใจกับเรื่องอะไรรึเปล่า?

มันเป็นความคิดแรกที่ผุดเข้ามาในหัวของมารุหลังจากลืมตาขึ้น เขาได้ยินเสียงคลื่นที่ซัดเข้ากับชายหาด พร้อมลมทะเลเย็น ๆ ที่ตีเข้ามาที่ใบหน้าของเขา ขณะที่เขานั่งลงและเงยมองท้องฟ้า

เขาอยู่ที่ไหน?

“ตื่นแล้วเหรอคะ กำลังคิดว่าจะปลุกอยู่พอดีเลย” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นมาจากด้านหลังของเขา ทำให้เขายิ่งสับสนเข้าไปใหญ่

“ที่นี่…” มารุกล่าวขึ้นอย่างแผ่วเบา

โชคดีที่เหมือนว่าหญิงสาวจะเข้าใจในความมึนงงของมารุ

“เดี๋ยวก็เข้าใจเองค่ะว่าที่ไหน แค่ลองนึกดู”

มารุเข้าใจสถานการณ์ทันทีหลังได้ยินคำพูดของหญิงสาวในชุดขาว จนแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังต้องตกใจ แต่หลังจากรู้ เขาก็ทำหน้าขมขื่นขึ้นมา

“ผม… ตายแล้วงั้นเหรอ” มารุถามเพื่อความแน่ใจ

หญิงสาวตอบยืนยันในข้อสงสัยของเขา “ใช่ค่ะ”

“คุณเป็นนางฟ้าเหรอ” มารุถามด้วยความสงสัย

หญิงสาวอมยิ้มให้กับคำถาม “ก็คล้าย บ้างเรียกฉันว่านางฟ้า บ้างเรียกฉันว่ายมทูต แต่ชื่อน่ะมันไม่สำคัญหรอก สิ่งสำคัญคือสิ่งที่ฉันกำลังจะพูดต่างหากล่ะ”

หญิงสาวเริ่มออกเดินด้วยเท้าก้าวยาว ทำให้มารุต้องพยายามเดินก้าวให้เร็วกว่าปกติเพื่อตามเธอให้ทัน หลังจากเดินมาได้สักพักพวกเขาก็มาถึงร่มชายหาดที่ปักอยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางหาดทรายอันกว้างใหญ่

หญิงสาวเดินเข้าไปที่เก้าอี้ใต้ร่มนั้น “เชิญค่ะ”

และมารุก็ทำตาม หญิงสาวพูดต่อหลังจากทิ้งตัวลงนั่งบ้าง “คุณฮาน คุณตายในวันที่ 3 ตุลาคม เวลา 11:23:14 จำได้ไหมคะว่าตัวเองตายได้ยังไง?” น่าแปลกใจที่ตัวมารุเองจำมันได้ดี

“ครับ” เขาตอบกลับ

มารุย้อนนึกถึงเหตุการณ์ ราวกับมันเป็นความทรงจำอันห่างไกล เขากำลังขับรถโดยสารเพื่อไปที่ป้ายสุดท้าย ก่อนจะมีบางอย่างลอยมาบนถนนและพุ่งตรงเข้าหาตัวเขา มันทะลุผ่านกระจกหน้ารถและกระแทกเข้ากับหน้าอกของเขาอย่างจังก่อนมันจะตกไปอยู่ที่เบาะข้าง ๆ ตัวเขา ถ้าจำไม่ผิด มันมีลักษณะคล้ายหัวของค้อน

เขารู้สึกได้ว่าลมหายใจของเขาแผ่วลงทันที ตามมาด้วยการเสียการควบคุมรถ

มารุเหยียบลงไปที่เบรกและหันหัวรถขึ้นไปบนทางเท้าโล่ง ๆ เพราะเขาต้องทำให้ผู้โดยสารปลอดภัย และ ณ เวลานั้นการทำให้รถหยุดบนทางเท้าน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว จากนั้น… ก็ว่างเปล่า พอรู้สึกตัวเขาก็พบว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่แล้ว ทำให้เขาเกิดความสงสัยขึ้นอย่างหนึ่ง

“ผู้โดยสาร… ปลอดภัยดีรึเปล่า?” เขาถาม

“ค่ะ เพราะคุณ ทุกคนถึงรอดชีวิตมาได้ ถ้าคุณยอมแพ้กลางทางคุณคงจะพารถประสานงากับรถบรรทุกและทำให้ทุกคนต้องเสียชีวิต” หญิงสาวตอบกลับ

พอได้ยินอย่างนั้นก็ทำให้มารุรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย “ค่อย… ยังชั่ว”

แต่ก็ไม่มาก เพราะถึงเขาจะช่วยคนอื่นไว้ได้ แต่ตัวเองกลับต้องตาย ใครจะคอยดูแลภรรยาและลูกสาวของเขาต่อล่ะ ตอนนั้นเองที่เขาได้นึกถึงประกันชีวิตที่ทำไว้

“500 ล้านวอนน่าจะช่วยลูกผมได้บ้าง จนกว่าเธอจะโตใช่ไหมครับ?”

หญิงสาวยิ้มให้กับคำพูดของเขา “คงห่วงครอบครัวสินะคะ”

“ครับ ลูกสาวผมกำลังจะเข้ามัธยมปลาย ถึงผมจะไม่เคยให้อะไรลูกได้เพราะความจน แต่ด้วยเงินก้อนนั้น…” มารุเช็ดน้ำตาที่คลอขึ้น

“คุณฮาน” หญิงสาวเรียก

“ครับ?” เขาขานตอบ

“คุณอย่างลองใช้ชีวิตดูอีกครั้งไหมคะ” มารุอึ้งไปพักหนึ่งหลังได้ยินคำพูดนั้น

“อะไรนะครับ?”

ทันใดนั้นเองหญิงชราในชุดพื้นบ้านสีขาวได้เดินออกมาจากด้านหลังของหญิงสาว มารุรู้จักหญิงชราคนนี้ดี เธอคือเพื่อนบ้านของเขา คนที่หาเลี้ยงปากท้องด้วยการเก็บกระดาษเก่าขาย คุณ ยู โบคยา

“แม่” นั่นคือคำเรียกที่เขาใช้เรียกหญิงชรา

แน่นอนว่าเธอไม่ใช่แม่จริง ๆ ของเขา แต่เขาเริ่มเรียกเธอแบบนั้นหลังได้รู้จักกัน

“คุณยูตัดสินใจที่จะมอบโอกาสของเธอให้คุณ คุณฮาน” หญิงสาวกล่าว

“โอกาส? โอกาสอะไร?” คำอธิบายของหญิงสาวมีแต่ทำให้เขางงงวยมากขึ้น

“โอกาสที่จะใช้ชีวิตใหม่อีกครั้ง” หญิงสาวกล่าว

น่าเสียดายที่คำอธิบายนั้นไม่ได้ช่วยอะไรมาก หญิงชราเดินเข้ามาบีบมือของมารุไว้

“ชีวิตของแม่มีความสุขได้เพราะลูก แม่ขอบคุณจริง ๆ ที่คอยดูแลแม่ดีเสียยิ่งกว่าลูกแท้ ๆ ของแม่” มารุมองไปที่มือของหญิงชราที่เต็มไปด้วยรอยกระ เขามักจะคอยช่วยเธอเข็นรถเก็บของเก่าเสมอ เมื่อเขาเห็นเธอเข็นรถอยู่คนเดียวท่ามกลางความหนาวเย็น เขาไม่ได้ทำเพราะหวังผลอะไร เขาแค่ทำไปเพื่อจะได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอบ้างเท่านั้นเอง

“แม่จะบอกว่าให้โอกาสผมใช้ชีวิตใหม่แทนแม่เหรอ” เขาถาม หญิงชราตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ใช่” เธอพูด

มารุส่ายหัวปฏิเสธ “ไม่ได้นะแม่ ผมไม่ควร…”

หญิงชราพูดขัดขึ้นก่อนมารุจะทันพูดจบประโยค “แม่ไม่คิดที่จะใช้ชีวิตใหม่อีกรอบหรอก มันโหดร้าย แม่ไม่อยากต้องเผชิญหน้ากับสงครามอีกแล้ว แม่ไม่อยากต้องใช้ชีวิตที่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนตลอดเวลา แบบนี้แหละดีแล้ว เพื่อน ๆ ของแม่เองก็รอแม่อยู่บนสวรรค์เหมือนกัน”

หญิงชรายิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะพูดต่อไป “แต่ลูกน่ะไม่ใช่ มารุ ลูกยังหนุ่ม แม่ทนเห็นลูกจากไปแบบนี้ไม่ได้หรอก” หญิงชรากำมือมารุไว้แน่น “คิดเสียว่านี่เป็นของขวัญตอบแทนที่คอยดูแลแม่มาตลอดนะ”

“แม่…” มารุหมดคำจะคัดค้าน

“ช่วยรับโอกาสนี้ไว้ให้แม่ด้วยเถอะ”

จากนั้น หญิงชราก็เลือนหายไปจากสายตา มารุหันกลับไปมองที่หญิงสาวด้วยความงุนงง

“แน่นอนว่ามันมีข้อจำกัดอยู่นะคะ” เธออธิบาย “ความทรงจำของคุณจะไม่สมบูรณ์ หมายความว่าคุณจะใช้ความทรงจำไปซื้อหวยให้ถูกไม่ได้ค่ะ”

“ผมจะเริ่มชีวิตอีกครั้งได้จริง ๆ เหรอ?”

นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novelza.com

—————————