พะนอขวัญ

พะนอขวัญ ประตูรั้วสูงราวสองเมตรซึ่งเป็นไม้เก่าตีระแนงแนวขวางถี่ยิบเพื่อพลางลางสายตาจากคนภายนอกค่อยๆเลื่อนเปิดออกไปด้านข้างอย่างนุ่มนวลด้วยระบบไฟฟ้าทำให้เห็นถนนปูอิฐแบบเก่าทอดเข้าสู่ตัวบ้านซึ่งตั้งอยู่ห่างแนวกำแพงรั้วสูงท่วมศีรษะไปพอสมควรสองข้างถนนสายเล็กนั้นร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ใหญ่สลับกับไม้พุ่มไม้ดอกแข่งกันผลิใบออกดอกสีสันละลานตาหากสิ่งที่ทำให้หญิงสาวผู้เป็นแขกซึ่งนั่งคล่อมอยู่บนเวสป้าสีตองอ่อนอ้าปากค้างนั้นคือ“ เรือนมะนิลา … ” เธอร้องในใจอย่างดีใจและปลาบปลื้มที่ได้เห็นบ้านในฝันฝันที่ไม่ใช่ฝันตอนนอนหลับ แต่เป็นความใฝ่ฝันเป็นความชื่นชอบแม้จะยังมองอยู่ห่าง ๆ แต่ก็ยังพอมองออกบ้านเก่าไม่ใช่บ้านใหม่ที่สร้างในแบบเดียวกันของบางอย่างแม้ละม้ายกันหากยังมีบางอย่างที่บ่งให้รู้สึกแตกต่าง